ازدواج و خوشبختی زناشویی در سایه اسلام

۷- حلقه‌‌‌ی خواستگاری

بعد از اینکه طرفین «در خواستگاری» به توافق رسیدند، خواستگار هدیه‌‌‌ای را که به آن «رونما» یا هدیه‌‌‌ی نامزدی می‌‌‌گویند، به نامزد خود هدیه می‌‌‌دهد که این هدیه بیانگر ایجاد همبستگی و قرابت و پیوند بین آن دو به حساب می‌‌‌آید. همان طور که به خواستگار نیز حلقه یا انگشتری تحت عنوان حلقه‌‌‌ی نامزدی تقدیم می‌‌‌شود که بیانگر حبّ و پیوند آن‌‌‌ها تلقی می‌‌‌گردد.

رسول خدا ج در این باره می‌‌‌فرماید: «تَهَادُوا تَحَابُّوا». [۹۷]

ترجمه: «به همدیگر هدیه بدهید تا محبت شما به هم بیشتر شود».

بر همین اساس، خواستگار و مخطوبه دو انگشتر را به یکدیگر هدیه می‌‌‌دهند.

اما مسأله ناراحت کننده در این مورد این است که این گونه شادی و سرور در برخی از موارد، خواستگار را متحمل مخارج هنگفتی می‌‌‌کند. مثلاً خانواده‌‌‌ی دختر هدایای معین و مشخصی را از خواستگار درخواست می‌‌‌کنند و حتی خود آن‌‌‌ها، هدایا را انتخاب می‌‌‌کنند و پرداخت پول و هزینه آن را به خواستگار موکول می‌‌‌کنند. و این کار باعث می‌‌‌شود که خواستگار نیز برای حفظ جایگاه و موقعیت خود و همین طور شرمنده نشدن در نزد آن‌‌‌ها به تمامی هزینه‌‌‌ها تن در دهد و مایملک خود را که مدت مدیدی برای کسب آن تلاش کرده است را از دست دهد. و خصوصیت و ویژگی مرد این است که برای اظهار مردانگی خود در مقابل زن حاضر شود «هر هزینه‌‌‌ای» را حتی با قرض گرفتن از دیگران، متحمل شود.

رسول خدا ج می‌‌‌فرماید:

«التَمِسْ وَلَوْ خَاتَمًا مِنْ حَدِيدٍ». [۹۸]

ترجمه: «طلب کن و لو اینکه انگشتری از آهن باشد».

در جایی دیگر می‌‌‌فرماید:

«إتخذوا خاتما من ورق فضة – ولاتتمه مثقالا». [۹۹]

ترجمه: «طلب کن ولو انگشتری از نقره باشد ولی مقدار آن به حدّ مثقال نرسد».

در این قسمت به انگشتر طلا و مانند آن که برخی از جوانان با انداختن آن در دست‌‌‌ها یا گردن‌‌‌هایشان به عنوان زینت به آن فخر فروشی و مباهات می‌‌‌کنند، می‌‌‌پردازیم.

«فقد رَأَى رَسُولُ اللهِ خَاتَمًا مِنْ ذَهَبٍ فِي يَدِ رَجُلٍ، فَنَزَعَهُ فَطَرَحَهُ، وَقَالَ: يَعْمِدُ أَحَدُكُمْ إِلى جَمْرَةٍ مِنْ نَارٍ فَيَجْعَلُهَا فِي يَدِهِ». [۱۰۰]

ترجمه: «روزی رسول خدا ج در دست مردی انگشتری را دید؛ سپس آن را از دست او درآورد و دور انداخت و خطاب به او فرمود: آیا یکی از شما به اخگری از آتش تکیه می‌‌‌کنید (و دل می‌‌‌بندید) و آن را در دست خود قرار می‌‌‌دهید؟»

و همچنین آن حضرت می‌‌‌فرماید: «مَن كان يؤمنُ باللهِ واليومِ الآخِرِ، فلا يَلْبَسْ حَرِيرًا ولا ذهبًا». [۱۰۱]

ترجمه: «کسی که به خدا و روز قیامت ایمان دارد، از پوشیدن ابریشم و طلا امتناع ورزد».

یاد آوری: تحریم طلا و حریر برای مردان است.

[۹۷] به روایت حاکم در (معرفة علوم الحدیث ص ۸۰) و امام بخاری در (الأدب المفرد رقم ۵۹۴) و بیهقی (۶/۱۶۹). [مؤلف] آلبانی در صحيح الجامع (۳۰۰۴) می‌‌‌گوید: حسن است. [مصحح] [۹۸] به روایت امام بخاری (۹/۱۷۵) و أبوداود (۲۱۱۱) و نسائی (۶/۱۲۳) و ترمذی (۱۱۱۴) و امام احمد (۵/۳۶) باب النکاح. [مؤلف] [۹۹] به روایت ابوداود (۴۲۲۳) و ترمذی (۱۷۸۵) و نسائی (۸/۱۷۲). [مؤلف] با این لفظ: «اتخذْهُ من ورِقٍ، ولا تُتِمَّهُ مثْقالًا . يعني الخاتِمَ» این روایت ضعیف است. آلبانی در ضعيف الجامع (۹۶) می‌‌‌گوید: ضعیف است. اما با این لفظ که در مسند احمد آمده است: «فاتَّخَذَ خاتَمًا من وَرِقٍ، فسَكَت عنه»: «پس انگشتری از جنس نقره را گرفت، پس [رسول خدا ج] از آن سکوت کرد [یعنی با سکوت خود آن را تأیید کرد]» صحیح می‌‌‌باشد. [مصحح]. [۱۰۰] به روایت امام مسلم (۲۰۹۰) در اللباس والزینة. [مؤلف] [۱۰۱] به روایت امام احمد (۵/۲۶۱). [مؤلف] آلبانی در صحیح الجامع (۶۵۰۹) می‌‌‌گوید: صحیح است. [مصحح]