وجوب قرائت در نمازهای سِری
قرائت مقتدی پشت سر امام در نمازهای سری به وسیله تقریر یاز رسول اللهص، ثابت شده است. یعنی ایشان متوجه شده بودند که اصحاب، پشت سر ایشان قرائت می‌خوانند، ولی آن‌ها را از این کار، باز نداشت). همانطور که جابرسمی‌گوید: ما (صحابه) پشت سر امام در دو رکعت اول نمازهای ظهر و عصر، فاتحه را با سوره‌ای دیگر می‌خواندیم و در دو رکعت آخر آن‌ها تنها سوره فاتحه را تلاوت می‌کردیم. [۱٧۴]
اما بلند خواندن قرائت را در این نمازها نیز به گونه‌ای که برای امام، ایجاد مزاحمت نماید نمی‌پسندید. چنانکه روزی پس از ادای نماز ظهر به همراه اصحاب، خطاب به آنان پرسید: «أیّكم قرأ (سبّح اسم ربّك الأعلی)»؟(چه کسی از شما سوره اعلی را تلاوت می‌کرد؟ یکی در پاسخ گفت: من آن را خواندم ولی سوء نیتی نداشتم. رسول اللهصفرمود: «قد عرفت أنّ رجلاً خالجنیها» [۱٧۵](من متوجه شدم که کسی با من در خواندن قرائت، کشمکش دارد).
همچنین در روایتی دیگر آمده است: «كانوا یقرؤون خلف النّبي (فیجهرون به) فقال: خلطتم عليّ القرآن» [۱٧۶](اصحاب، پشت سر رسول اللهصبا صدای بلند قرائت می‌خواندند، رسول اللهصخطاب به آن‌ها فرمود: شما قرائت را بر من، درهم و برهم نمودید).
و در جایی فرمود:
«إنّ المصلّی یناجي ربّه، فلینظر بما یناجیه به ولا یجهر بعضكم على بعضٍ بالقرآن» [۱٧٧](نمازگزار با خدای خویش پنهانی سخن می‌گوید، پس باید بداند که چگونه با خداوند مناجات کند و نباید بعضی از شما با تلاوت قرآن، با صدای بلند، برای برخی دیگر ایجاد مزاحمت کند).
همچنین فرمودند: «من قرأ حرفاً من كتاب الله فله به حسنة والحسنة بعشر أمثالها، لا أقول «الم» حرف؛ (الف) حرف و(لام) حرف و(میم) حرف». [۱٧۸]
(هرکس که یک حرف از کتاب خدا بخوند به وی در ازای آن، ده نیکی داده می‌شود (سپس رسول اللهصفرمود:) من نمی‌گویم «الم» یک حرف است بلکه هریک از «الف»، «لام» و «میم» حرف جداگانه‌ای محسوب می‌شود.
[۱٧۴] ابن ماجه با سند صحیح (الارواء، ۵۰۶). [۱٧۵] مسلم و ابوعوانه. [۱٧۶] بخاری در جزء قرائت خلف امام و احمد و سراج با سند حسن. [۱٧٧] مالک و بخاری در «افعال العباد» با سند صحیح. [۱٧۸] ترمذی و حاکم با سند صحیح (الصحیح، ۶۶۰).