برخاستن برای رکعت بعدی به کمک دست‌ها
رسول الله‌صبرای رکعت دوم، با تکیه بر دست‌ها برمی‌خاست. [۴۴۲]
«وكان یعجن في الصلاة: یعتمد علی یدیه إذا قام» [۴۴۳](دست‌هایش را گره می‌کرد و بر زمین می‌گذاشت و به کمک آن‌ها بلند می‌شد).
در رکعت دوم بدون اینکه ساکت بماند قرائت را با «الحمد‌الله ...» آغاز می‌نمود [۴۴۴]. در این رکعت نیز همان روش رکعت اول را در پیش می‌گرفت، با این تفاوت که آن را اندکی از رکعت اول کوتاه‌تر می‌گرفت.
[۴۴۲] شافعی و بخاری. [۴۴۳] ابواسحاق حربی با سند خوب و معنای آن با سند صحیح در بیهقی وجود دارد. اما در روایتی که در آن ذکر شده که رسول‌خدا‌صهمانند تیری بدون اینکه دست‌ها را بر زمین بگذارد، بلند می‌شد، ضعیف و غیرقابل استدلال می‌باشد. «الضعیفة»، (۵۶۲، ٩۲٩، ٩۶٧). بعضی از دوستان فاضل، تقویت سند فوق را بر من اشکال گرفته‌اند که بنده در پاسخ اشکال آنان در «تمام المنة» سخن گفته‌ام. [۴۴۴] مسلم و ابوعوانه. علما در مورد خواندن «اعوذ بالله ...» در رکعات بعدی، اختلاف نظر دارند که قول راجح نزد ما خواندن آن در شروع هر رکعت می‌باشد.