سوره «الاعلی»

﴿سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى١﴾

﴿الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى٢﴾

﴿وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى٣﴾

﴿وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى٤﴾

﴿فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى٥﴾

1-5- نام پروردگارت را - که از شریک ونقایص والا است - منزّه دار، تنزیهی که شایستۀ بزرگی وعظمت اوست. (تنزیه: به پاکی یاد کردن). آنکه آفرید همۀ مخلوقات را پس محکم واستوار و نیکو ساخت آفرینش آنها را. و آنکه اندازﻩگیری کرد تمام پدیده‌ها را، پس هریک از آنها را به ‌سوی‌ آنچه‌ که‌ برایش‌ سزاوار است‌ راه‌ نمود. و آنکه گیاه سبز را رویانید. و پس از چندی، آن را خاشاکی خشکیده و تیره‌گون گردانید.

﴿سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى٦﴾

﴿إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى٧﴾

6-7- زود است که تو را – ای پیامبر! – به خواندن این قرآن‌ وادار می‌کنیم‌، به گونه‌ای که آن‌ را فراموش‌ نخواهی کرد. مگر چیزی را که الله خواسته است از آیاتی که حکمت او تعالی - برای مصلحتی که خودش می‌داند – فراموش شدن آن را مناسب می‌بیند. بی‌گمان الله سبحانه وتعالی هرگونه گفتار و کردار آشکارا و پنهان را می‌داند.

﴿وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى٨﴾

8- و تو را در تمام کارهایت به آسانترین روش موفق می‌سازیم، و از جملۀآن آسان کردن برداشت سنگینی رسالت است، و همچنان دینت را سهل وآسان گرداندیم که در آن هیچ سختی و دشواری نیست.

﴿فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى٩﴾

9- پس – ای پیامبر! – به‌ وسیله‌ آنچه‌ که‌ برتو وحی‌ فرستاده‌ایم‌، قوم خود را برگونه‌ای که برایت میسر نموده‌ایم پند و اندرز ده،‌ و آنان‌ را به ‌سوی‌ آنچه به خیرشان است رهنمایی کن، و این‌ پند و اندرز را به کسی تخصیص ده که از او امید پند پذرفتن هست، ولی کسی که پند و اندرز در نفرت وسرکشی او می‌افزاید، پس خود را در پند دادن او نرنجان.

﴿سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَى١٠﴾

﴿وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى١١﴾

﴿الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى١٢﴾

﴿ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى١٣﴾

10-13- آن‌ کسی‌ که‌ از پروردگارش می‌‌ترسد، به‌ زودی‌ پند خواهد گرفت. ‏و بدبخت‌ترین فرد که از پروردگار خود نمی‌ترسد، از پند و اندرزت‌ دوری‌ خواهد کرد. ‏آن کسی که داخل عظیم‌ترین آتش (آتش جهنم) خواهد شد وگرمی آن را خواهد چشید. آن‌گاه‌ نه‌ در آن‌ می‌‌میرد تا - از عذابی‌ که‌ در آن‌ به ‌سر می‌‌برد - راحت‌ گردد، ونه‌ زندگانی‌ می‌‌یابد به‌ زندگی‌ای‌ که‌ سودی‌ به‌ همراه‌ داشته‌ باشد.

﴿قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى١٤﴾

﴿وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى١٥﴾

14-15- قطعاً رستگار شده است کسی که خویشتن را از اخلاق زشت پاک داشته است. والله را یاد کرده، و او را به‌ یگانگی‌ خوانده، و به‌ آنچه او را خوشنود می‌دارد عمل‌ کرده، و نماز را در اوقاتش برپا داشته است، و همۀ این اعمال را برای حاصل نمودن خشنودی الله و فرمان‌برداری از شریعت وی انجام داده است.

﴿بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا١٦﴾

﴿وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى١٧﴾

16-17- لیکن‌ شما – ای مردم! - زندگی‌ دنیا و زیبائی آن را بر نعیم آخرت برمی‌گزینید. (با آن‌ که) سرای آخرت‌ با نعیم پا برجایی که در آن است، نسبت‌ به‌ دنیا نیکوتر و پاینده‌تر است‌.

﴿إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى١٨﴾

﴿صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى١٩﴾

18-19- بی‌گمان‌ این‌ همه حقایقی‌ که شما را در این سوره‌ از آن خبر داده شده، از اموری است که معانی آن در صحیفه‌هایی که پیش از قرآن نازل شده بود ثبت شده است، که همانا صحیفه‌های‌ ابراهیم‌ وموسیإ اند.