سوره «العادیات»
﴿وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا١﴾
1- الله تعالی قسم یاد کرده است به اسبان دوانده‌روانی که در راه او، به سوی دشمن می‌دوند، و از تیز دویدن زیاد، آواز می‌کشند. و برای مخلوق جایز نیست که بجز الله قسم یاد کند؛ زیرا بغیر الله قسم یاد کردن شرک است.
﴿فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا٢﴾
2- آن اسبانی که به اثر زدن سمهای خود بر سنگهای زمین آتشی برمی‌انگیزند، و آنهم نتجیۀ تیز دویدن آنهاست.
﴿فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا٣﴾
﴿فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا٤﴾
﴿فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا٥﴾
3-5- همان اسبانی که صبحگاهان بر دشمن حمله می‌برند. پس با آن حمله گرد وغباری برمی‌انگیزند. پس با سواران خود به میان دشمن در می‌آیند.
﴿إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ٦﴾
﴿وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ٧﴾
﴿وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ٨﴾
6-8- بی‌گمان انسان در برابر نعمتهای پروردگارش سخت ناسپاس است. و البته انسان بر این ناسپاسی خود اقرارکننده است. و به تحقیق او مال و دارائی را سخت دوست دارد.
﴿أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ٩﴾
9- آیا این انسان (ناسپاس) نمی‌داند: هنگامی که الله تعالی مردگان را از گورها برای حساب وجزا بیرون آورد، چه چیز در انتظار اوست؟
﴿وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ١٠﴾
10- وقتی که آنچه در سینه‌هاست از خیر و شر برآورده شود.
﴿إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ١١﴾
11- در آن روز بدون شک پروردگارشان از ایشان و از اعمال ایشان بسیار آگاه است، و هیچ چیزی از آنها بر وی پنهان نمی‌باشد.