سوره «القارعه»

﴿الْقَارِعَةُ١﴾

1- قیامتی که هول و هراس آن، دلهای مردم را به تپش می‌اندازد.

﴿مَا الْقَارِعَةُ٢﴾

2- این قیامت چگونه چیزیست؟

﴿وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ٣﴾

3- و چه چیزی تو را به آن دانا کرد؟

﴿يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ٤﴾

4- در آن روز مردم از حیث کثرت وپراکندگی وهرسو دویدن دویدنشان مانند پروانه‌های پراکنده می‌باشند. وپروانه همان حشره‌ای است که خود را بر آتش می‌زند.

﴿وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ٥﴾

5- و کوه‌ها – در آن روز – مانند پشم رنگارنگی است که به دست، حلاجی می‌شود، و همچون ذرات غبار پاشان گشته زایل می‌گردد.

﴿فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ٦﴾

﴿فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ٧﴾

6-7- امّا ‏کسی که ترازوی حسنات و نیکیهای او سنگین گردد، پس ‏او در جنت در زندگی رضایت بخشی بسر می‌برد.

﴿وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ٨﴾

﴿فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ٩﴾

8-9- ‏و امّا کسی که ترازوی حسنات و نیکیهای او سبک آید، وپله‌های گناهان وبدیهای او ترجیح پیدا کند، پس جای او «هاویه» یعنی: جهنم خواهد بود.

﴿وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ١٠﴾

10- و تو چه میدانی – ای پیامبر! – که «هاویه» (پرتگاه) چیست؟

﴿نَارٌ حَامِيَةٌ١١﴾

11- «هاویه» آتشی است از بسی که افروخته شده سخت گرم وسوزان گردیده است.