ز: خداوند از توبه بنده خوشحال میشود
۳۲ـ وَعَنْ أَنَسٍسقَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «لَلَّهُ أَشَدُّ فَرَحًا بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ حِينَ يَتُوبُ إِلَيْهِ مِنْ أَحَدِكُمْ كَانَ عَلَى رَاحِلَتِهِ بِأَرْضِ فَلاَةٍ فَانْفَلَتَتْ مِنْهُ وَعَلَيْهَا طَعَامُهُ وَشَرَابُهُ فَأَيِسَ مِنْهَا فَأَتَى شَجَرَةً فَاضْطَجَعَ فِى ظِلِّهَا قَدْ أَيِسَ مِنْ رَاحِلَتِهِ فَبَيْنَا هُوَ كَذَلِكَ إِذَا هُوَ بِهَا قَائِمَةً عِنْدَهُ». (مسلم).
«از انسسروایت است رسول الله صفرمودند: همانا خداوند از توبه و بازگشت بنده‌اش هنگامی که به درگاه او توبه می‌کند، شادتر میشود از کسی که در بیابانی خشک و بی‌آب و گیاه بر شترش سوار است و ناگهان شتر از نزدش فرار کند، در حالی که خوردنی ها و نوشیدنی هایش بر سر شتر باشد چون از رسیدن شتر (و زندگی) مأیوس و ناامید گشت در سایه درختی می‌خوابد (و منتظر مرگ میشود) در این هنگام ناگهان متوجه میشود که شتر در کنارش ایستاده است».
آیا شادی و خوشحالی شخص در این گونه حالات حساس و طاقت فرسا و مرز دارد؟ نه هرگز ولی خداوند کریم و رحیم هنگامی که بنده عاصی و گناهکارش دست توبه و بازگشت به سوی درگاه او دراز می‌کند، چنان شاد و خوشحال می‌گردد که با صاحب شتر قابل مقایسه نیست با توجه به این‌که خداوند هیچگونه نیازی به بنده و توبه‌اش ندارد.