سخن‌چینی

در روایات اسلامی هرگاه از غیبت بحث می‌شود حتماً ‌در جوار آن صفت بسیار زشت دیگری که اسلام به شدت آن را حرام نموده است بحث می‌گردد و آن صفت بد، نمامی و سخن چینی است و آن عبارت است از این‌که انسانی به نیت سوء‌ سخن کسی را که درباره دیگری گفته است به آن شخص دیگر برساند.

ظاهر است چنین عمل ناجوانمردانه به هر شکل و صورتی که باشد موجب دشمنی، بدبینی، کینه توزی، فتنه و فساد، اختلاف و کدورت، ‌انحطاط مادی و معنوی فرد و جامعه می‌گردد اینگونه شخص پست‌ترین انسان روی زمین و بدترین خلق خدا می‌باشد و از نظر اسلام سخت محکوم و منفور است، زیرا سخن چینی مفاسد و زیان‌های خانمانسوز و مهلکی به دنبال دارد که برخی از آن‌ها ذکر می‌گردد.