مسلمان از دیدگاه آیات و روایات

الف: شخصیت طلبی

انسان فطرتاً شخصیت طلب و عزت خواه است، و این احساس تا حدودی برای انسان سودمند و سرنوشت ساز است، زیرا اگر انسان هیچگونه عشق و علاقه به شخصیت و آبروی خود نداشته باشد، خود را ذلیل و خوار نموده به هر عمل زشت و خلافی دست می‌زند و اگر این غریزه تعدیل شود درست مانند نمک برای غذا می‌ماند که مقداری از آن برای مطبوع بودن غذا لازم و ضروری است ولی اگر از حد بگذرد غذا شور شده و برای بدن مضر است.

اگر شخصیت طلبی با تهذیب نفس، ایمان و تقوی و عمل صالح اشباع نشود، شخص می‌کوشد آن را با تجملات مادی و به دست آوردن ریاست و مقام ... تأمین نماید که در این صورت مضر است.