ج: غرور و خودخواهی
گاهی انسان به اعمال و افکار و اندیشه‌های خود مغرور شده یک حالت فوق العاده خود محوری و خودبینی پیدا کرده اعمال و افکار خویش را ملاک و معیار حق قرار می‌دهد و هرگاه دیگران در خط او نباشند نسبت به آن‌ها بدگمان و بدبین شده آنان را منحرف، سازش کار و فاسد می‌داند و پیوسته از آن‌ها بدگوئی می‌کند.
این غرور و خود برتر بینی یک بیماری بسیار خطرناکی است که آیات و روایات از آن سخت نکوهش شده است، خداوند می‌فرماید: ﴿فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَا﴾[لقمان:۳۳]. «زندگی دنیا شما را مغرور نکند».
و نیز می‌فرماید: ﴿فَلَا تُزَكُّوٓاْ أَنفُسَكُمۡۖ﴾[النجم: ۳۲]. «خودتان را تعریف و تمجید و پاک ظاهر نکنید».
قرآن مجید غرور را یکی از ویژگی‌های برجسته کفار می‌داند: ﴿إِنِ ٱلۡكَٰفِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ ٢٠﴾[الملك: ۲۰]. «کافران جز در غرور نیستند».