۱۷۶- باب: استحباب رفتن به نزد خانواده در روز و کراهتش در شب بدون ضرورت
۹۹۲- عن جابرٍس أنَّ رسول اللهجقَالَ: «إِذَا أطال أحَدُكُمُ الغَيْبَةَ فَلا يَطْرُقَنَّ أهْلَهُ لَيْلاً».
وفي روايةٍ: أنَّ رسول اللهج نَهَى أنْ يَطْرُقَ الرَّجُلُ أهْلَهُ لَيْلاً.[متفق عليه] [صحیح بخاری، ش: (۱۸۰۱، ۵۲۴۴)؛ و صحیح مسلم، ش: ۷۱۵]
ترجمه: جابرسمی‌گوید: رسول‌اللهجفرمود: «هرگاه غیبت هر یک از شما - به سبب سفر- طولانی شد، هرگز در شب - بدون اطلاع قبلی- نزد خانواده‌اش نرود».
و در روایتی آمده است: رسول‌اللهجاز این‌که کسی (پس از بازگشت از سفرِ طولانی)، در شب نزد خانواده‌اش برود، نهی فرمود.
۹۹۳- وعن أنسٍس قال: كَانَ رسولُ اللهج لا يَطْرُقُ أهْلَهُ لَيْلاً، وَكَانَ يَأتِيهمْ غُدْوَةً أَوْ عَشِيَّةً.[متفق عليه] [صحیح بخاری، ش: ۱۸۰۰؛ و صحیح مسلم، ش: ۱۹۲۸]
ترجمه: انسسمی‌گوید: رسول‌اللهج- پس از بازگشت از سفر- در شب نزد خانواده‌اش نمی‌رفت؛ بلکه صبح یا غروب، نزدشان می‌رفت.