۱۷۷- باب: دعای مسافر، هنگامی‌که باز می‌گردد و شهر خود را می‌بیند
حدیث ابن‌عمربکه پیش از این در باب تکبیر گفتن مسافر به‌هنگام بالا رفتن از بلندی‌ها گذشت، در این باب نیز می‌گنجد. [ر.ک: حدیث شماره‌ی ۹۸۳. (مترجم))]
۹۹۴- وعن أنسس قال: أقْبَلْنَا مَعَ النَّبيِّج حَتَّى إِذَا كُنَّا بِظَهْرِ الْمَدِينَةِ، قَالَ: «آيِبُونَ، تَائِبُونَ، عَابِدُونَ، لِرَبِّنَا حَامِدُونَ»؛ فَلَمْ يَزَلْ يَقُولُ ذَلِكَ حَتَّى قَدِمْنَا المَدِينَةَ.[روايت مسلم] [صحیح مسلم، ش: ۱۳۴۵]
ترجمه: انسسمی‌گوید: با پیامبرجبه مدینه باز می‌گشتیم؛ هنگامی‌که به بالای مدینه رسیدیم- و مدینه نمایان شد- پیامبرجفرمود: «آيِبُونَ، تَائِبُونَ، عَابِدُونَ، لِرَبِّنَا حَامِدُونَ»[ترجمه: ما باز می‌گردیم و توبه‌کنندگان، عبادت‌گزاران و ستایش‌گران پروردگارمان هستیم] و پیوسته این را می‌گفت تا این‌که وارد مدینه شدیم.