سوگند به خروج از اسلام [۲۱]
این نوع سوگند در حالتی است که کسی بگوید: «من یهودی یا نصرانی یا مجوسی باشم و یا اینکه مسلمان نباشم اگر فلان کار را انجام دهم». این نوع سوگند نیز منعقد می‌شود و اگر حالف آن را بشکند باید کفّاره بدهد. این رأی از عطاء، طاووس، حسن، شعبی، ثوری، اوزاعی، اسحاق و اصحاب رأی [۲۲]و به روایتی از امام احمد نقل شده است. ولی در روایت دیگری از امام احمد آمده است که این نوع کلام، سوگند نیست و کفّاره دادن برای آن لازم نمی‌باشد و این، نظرِ امام مالک، امام شافعی، ابوثور و ابن منذر نیز می‌باشد زیرا که شخص در این حالت، به اسمِ خدا و یا یکی از صفاتش سوگند یاد نکرده است پس کفّاره بر او لازم نیست و این نظری است که ابن قدامه‌ی حنبلی ترجیح داده است.
[۲۱] الـمغنی: ج ۸، ص ۶٩۸، قوانین الاحکام فقهیّة: نوشته‌ی ابن جزی، ص ۱٧۸. [۲۲] اصحابِ رأی به امام ابوحنیفه و یاران او و علمای آن زمانِ عراق اطلاق می‌گردد. (مترجم)