هر گاه به وسیله‌ی سوگند، نیّتِ نذر بنماید [۲۴]
اگر کسی به عنوانِ سوگند، نذری را بر خود معیّن گرداند و با این نذر بخواهد که چیزی را از خود و یا غیرِ خود منع یا بر انجام چیزی ترغیب نماید مثلاً بگوید: «اگر با زید سخن بگویم، حجِّ خانه‌ی خدا بر من واجب باشد» سوگندش منعقد می‌شود و حکمش این است که او در بینِ وفا به سوگند و شکستنِ آن، مختار است یعنی می‌تواند یا نذرش را انجام دهد یا آن را بشکند و برایش کفّاره بدهد. این نذر «نذرُ اللِّجاج والْغضب» یعنی نذری که از روی لج بازی و عصبانیّت انجام می‌گیرد نام دارد و لازم نیست که شخص، حتماً به آن، وفا کند.
[۲۴] الـمغنی: ج ۸، ص ۶٩۶.