قاعده‌ی چهارم:
هر گاه کاربردِ عرفیِ لفظی با کاربردِ شرعیِ آن، مغایرت داشته باشد، کاربردِ عرفی ترجیح داده می‌شود. مثلاً هر گاه کسی سوگند بخورد که بر روی فرش یا زیرانداز ننشیند، با نشستن بر روی زمین، با اینکه خداوند از آن به فرش و زیرانداز (فراشاً و بساطاً) یاد کرده است دچارِ شکستنِ سوگند نمی‌شود و اگر سوگند بخورد که گوشت نمی‌خورد، در این حالت اگر ماهی بخورد، با اینکه خداوند در قرآن، آن را گوشت نامیده است، سوگندش شکسته نمی‌شود.