احکام سوگند و نذر

نوع اول: سوگندِ واجب

این نوع سوگند، سوگندی است که باعثِ رهاییِ بی‌گناهی از هلاکت و اذیّت می‌گردد، اگرچه شخص در این نوع سوگند، ایهام به کار برده باشد [ایهام یعنی بکار بردن کلمه یا جمله‌ای که دو معنا داشته و شخص، معنای دورِ آن را مدِّ نظر داشته باشد]. دلیلِ مشروعیّتِ این نوع سوگند حدیثِ سوید بن حنظله است که گفت: «برای دیدارِ پیامبر جبیرون رفتیم در حالی که وائل بن حجر با ما بود. در این احوال بود که شخصی که دشمنِ وائل بود، او را گرفت ولی همراهانِ ما سوگند خوردن به خاطرِ نجاتِ او را گناه دانستند و سوگند نخوردند، ولی من برایش سوگند خوردم که او برادرِ من است. سپس پیشِ رسول الله جآمدیم و من به او عرض کردم که دیگران سوگند خوردن را گناه دانستند و سوگند نخوردند ولی من سوگند خوردم که او برادرِ من است و پیامبر جدر جواب فرمود: راست گفتی، مسلمان برادرِ مسلمان است. [در این حدیث منظورِ سوید از برادر، برادرِ دینی بوده در حالی که دشمنِ وائل از گفته‌ی او برادرِ خونی بودن را برداشت کرده و به همین دلیل، وائل را آزاد کرده است» [۶].

[۶] الـمغنی: ج ۸، ص ۶۸۰.