احکام سوگند و نذر

کفّاره بر عهده‌ی سوگند خورنده است نه بر عهده‌ی کسی که سوگند داده می‌شود

اگر کسی، دیگری را سوگند دهد به این صورت که بگوید: «سوگند به خدا که باید چنین کنی یا چنان نکنی» ولی او به آن عمل نکند، کفّاره بر سوگند خورنده واجب می‌گردد [نه بر سوگند داده شده]؛ اگر بگوید: «از تو می‌خواهم به خاطرِ خدا فلان کار را انجام دهی» و مقصودش از این گفته، سوگند باشد، در این حالت نیز وضع به همان منوالِ حالتِ قبل است ولی اگر مقصودش از آن، به شفاعت گرفتنِ خدا در مقابلِ او باشد، سوگند به حساب نیامده و چون عملِ سوگند حاصل نشده است، هیچ کفّاره‌ای بر هیچ یک از آن دو نیست [۴۸].

[۴۸] الـمغنی: ج ۸، ص ٧۲۲-٧۳۱.