سورۀ شعراء
در مکه نازل شده و دوصد و بیست و هفت آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿طسم١ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ٢ لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ٣ إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ٤ وَمَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ٥ فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ٦ أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ٧ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ٨ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ٩ وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ١٠ قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ١١ قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ١٢ وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنْطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ١٣ وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخَافُ أَنْ يَقْتُلُونِ١٤ قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُمْ مُسْتَمِعُونَ١٥ فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ١٦ أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ١٧ قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ١٨ وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنْتَ مِنَ الْكَافِرِينَ١٩﴾ [الشعراء: ١-١٩].
﴿١﴾ طسم. (مراد از این حروف را الله می‌داند). ﴿٢﴾ این است آیات کتاب مبین. ﴿٣﴾ شاید از این که ایمان نمی‌آورند جان خود را هلاک کنی. ﴿٤﴾ اگر ما بخواهیم از آسمان معجزه‌ای بر آنان نازل می‌کنیم که گردن‌هایشان در مقابل آن خم و منقاد گردد. ﴿٥﴾ و به آنها هیچ موعظه و اندرز تازه از سوی پروردگار بخشنده نمی‌آید، مگر این که از آن روی‌گردان هستند. ﴿٦﴾ به یقین که تکذیب کردند، پس به زودی اخبار چیزی که به آن تمسخر می‌کردند، به آنها خواهد رسید. ﴿٧﴾ آیا به زمین ندیده‌اند که چقدر از هرگونه جفت ارزشمندی در آن رویانده‌ایم؟ ﴿٨﴾ یقیناً در این کار نشانه‌ای است، ولی بیشترشان ایمان‌آرنده نیستند. ﴿٩﴾ و البته پروردگار تو همان غالبِ مهربان است. ﴿١٠﴾ و یادآور شو وقتی که پروردگار تو به موسی ندا کرد (امر کرد) که به نزد آن قوم ظالم برو. ﴿١١﴾ قوم فرعون، آیا (از شرک و آمدن عذاب) نمی‌پرهیزند؟ ﴿١٢﴾ (موسی) گفت: ای پروردگارم! من می‌ترسم از این که مرا تکذیب کنند. ﴿١٣﴾ و دلم (از غم تکذیب آنها) تنگ می‌گردد و زبانم (به سبب لکنت) گشاده نمی‌شود، پس (وحی را) به‌سوی هارون بفرست. ﴿١٤﴾ و (دیگر این که) آنان بر ذمۀ من گناهی دارند و می‌ترسم که مرا بکشند. ﴿١٥﴾ الله فرمود: نه، چنین نیست. پس هر دوی شما با آیات ما بروید، البته ما با شما (هستیم و) شنونده‌ایم. ﴿١٦﴾ پس به نزد فرعون بیایید و بگویید: همانا ما فرستادۀ پروردگار عالمیان هستیم. ﴿١٧﴾ این که بنی اسرائیل را با ما بفرست. ﴿١٨﴾ (فرعون) گفت: (ای موسی!) آیا ما تو را در طفولیت میان خود پرورش ندادیم؟ و سال‌ها از عمرت را در بین ما به سر نبردی؟ ﴿١٩﴾ و آن کاری که (با قبطی) انجام دادی از تو سر زد و تو از ناسپاسان هستی.
﴿قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ٢٠ فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ٢١ وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنِي إِسْرَائِيلَ٢٢ قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ٢٣ قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ٢٤ قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ٢٥ قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ٢٦ قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ٢٧ قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ٢٨ قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ٢٩ قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُبِينٍ٣٠ قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ٣١ فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُبِينٌ٣٢ وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ٣٣ قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ٣٤ يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ٣٥ قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ٣٦ يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ٣٧ فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ٣٨ وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ٣٩﴾ [الشعراء: ٢٠-٣٩].
﴿٢٠﴾ (موسی) گفت: آن را وقتی مرتکب شدم که (به علم و دانایی نبوت) از بی‌خبران بودم. ﴿٢١﴾ پس وقتی از شما ترسیدم، از شما گریختم، پس پروردگارم به من علم و فهم بخشید و مرا از پیغمبران گردانید. ﴿٢٢﴾ و آیا این نعمتی است که (آن را) بر من منت می‌نهی؟ در حالی که بنی اسرائیل را به بردگی گرفته‌ای. ﴿٢٣﴾ فرعون گفت: و پروردگار عالمیان چیست؟ ﴿٢٤﴾ (موسی) گفت: پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان هردو است، اگر یقین‌کنندگانید. ﴿٢٥﴾ (فرعون) به اطرافیان خود گفت: آیا نمی‌شنوید؟ (که موسی چه می‌گوید؟) ﴿٢٦﴾ (موسی) گفت: پروردگار شما و پروردگار نیاکان پیشین شماست. ﴿٢٧﴾ (فرعون) گفت: به یقین پیغمبرتان که به‌سوی شما فرستاده شده، دیوانه است. ﴿٢٨﴾ (موسی) گفت: پروردگار مشرق و مغرب و آنچه میان آندوست، اگر عقلمند هستید. ﴿٢٩﴾ (فرعون) گفت: اگر غیر از من معبودی اختیار کنی، حتماً تو را از جملۀ زندانیان می‌گردانم. ﴿٣٠﴾ (موسی) گفت: آیا اگر چیز آشکار هم برایت بیاورم؟ ﴿٣١﴾ (فرعون) گفت: اگر (در ادعایت) از راستگویان هستی، پس آن (چیز آشکار) را بیاور. ﴿٣٢﴾ پس موسی عصایش را انداخت و ناگهان اژدهای نمایان شد. ﴿٣٣﴾ و دست خود را از گریبانش بیرون آورد، پس ناگهان آن برای بینندگان سفید و درخشان معلوم شد. ﴿٣٤﴾ (فرعون) به اشراف و بزرگان دور و پیش خود گفت: یقیناً این مرد جادوگر بسیار داناست. ﴿٣٥﴾ می‌خواهد با جادوی خود شما را از دیارتان بیرون کند، اکنون شما چه رأی می‌دهید؟ ﴿٣٦﴾ (اشراف قوم) گفتند: او و برادرش را متوقف ساز و افراد را به تمام شهرها بفرست تا جادوگران را جمع کنند. ﴿٣٧﴾ تا هر جادوگر ماهر و دانا را نزد تو بیاورند. ﴿٣٨﴾ پس جادوگران در وعده‌گاه روزی معین جمع کرده شدند. ﴿٣٩﴾ و به مردم گفته شد: آیا شما هم جمع می‌شوید؟
﴿لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِنْ كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ٤٠ فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ٤١ قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ٤٢ قَالَ لَهُمْ مُوسَى أَلْقُوا مَا أَنْتُمْ مُلْقُونَ٤٣ فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ٤٤ فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ٤٥ فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ٤٦ قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ٤٧ رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ٤٨ قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ٤٩ قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ٥٠ إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَنْ كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ٥١ وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ٥٢ فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ٥٣ إِنَّ هَؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ٥٤ وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ٥٥ وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ٥٦ فَأَخْرَجْنَاهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ٥٧ وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ٥٨ كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ٥٩ فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِينَ٦٠﴾ [الشعراء: ٤٠-٦٠].
﴿٤٠﴾ تا اگر جادوگران غالب شوند، از آنان پیروی کنیم. ¬﴿٤١﴾ پس وقتی که جادوگران آمدند، به فرعون گفتند: اگر ما غالب شویم آیا برای ما پاداشی خواهد بود؟ ﴿٤٢﴾ (فرعون) گفت: بلی! (پاداش چه بلکه شما در آن صورت از جمله (درباریان و) نزدیکان من خواهید بود. ﴿٤٣﴾ موسی به آنان گفت: آنچه را که می‌خواهید بیندازید، بیندازید. ﴿٤٤﴾ پس آنان ریسمان‌ها و عصاهای خود را انداختند و گفتند: به عزت فرعون قسم! ما حتما غالب و پیروزیم. ﴿٤٥﴾ پس موسی عصایش را انداخت، ناگهان (اژدهایی شد که) ساخته‌های دروغین آنان را بلعید. ¬﴿٤٦﴾ پس جادوگران سجده‌کنان بر زمین افتادند. ﴿٤٧﴾ گفتند: به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم. ﴿٤٨﴾ پروردگار موسی و هارون. ﴿٤۹﴾ (فرعون) گفت: آیا پیش از اینکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟ البته او بزرگترتان است که به شما جادو آموخته است. پس به زودی خواهید دانست، حتما دست‌ها و پاهای شما را بر خلاف جهت همدیگر خواهم برید و همه شما را به دار خواهم کشید. ﴿۵۰﴾ گفتند: باکی نیست، چون که ما به‌سوی پروردگار خود باز می‌گردیم. ﴿۵۱﴾ البته ما امیدواریم که پروردگارما گناهان ما را به خاطر اینکه نخستین ایمان‌آورندگان بوده‌ایم، بیامرزد. ﴿۵۲﴾ و به موسی وحی کردیم که بندگانم را در شب ببر، شما حتما تعقیب می‌شوید. ﴿۵۳﴾ پس فرعون جمع‌کنندگان (مردم) را به شهرها فرستاد. ﴿۵٤﴾ البته این‌ها گروه اندک و ناچیز هستند. ﴿٥٥﴾ و به يقين که آنها ما را به خشم آورده‌اند. ﴿٥٦﴾ و در حالیکه ما گروه بیدار و آماده هستیم. ﴿۵۷﴾ پس ما آنان را از میان باغ‌ها و چشمه‌ها بیرون کردیم. ﴿۵۸﴾ و (ایشان را) از گنج‌ها و منزلگاه‌های پرناز و نعمت بیرون کردیم. ﴿۵۹﴾ این چنین (آنها را به عذاب خود گرفتار کردیم) و آنها را به بنی اسرائیل به میراث دادیم. ﴿٦٠﴾ پس (فرعونیان) هنگام طلوع آفتاب آنان را تعقیب کردند. پس فرعون و لشکر او موسی و بنی اسرائیل را در وقت طلوع آفتاب تعقیب کردند.
﴿فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ٦١ قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ٦٢ فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ٦٣ وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ٦٤ وَأَنْجَيْنَا مُوسَى وَمَنْ مَعَهُ أَجْمَعِينَ٦٥ ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ٦٦ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ٦٧ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ٦٨ وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ٦٩ إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ٧٠ قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ٧١ قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ٧٢ أَوْ يَنْفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ٧٣ قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ٧٤ قَالَ أَفَرَأَيْتُمْ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ٧٥ أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ٧٦ فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ٧٧ الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ٧٨ وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ٧٩ وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ٨٠ وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ٨١ وَالَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ٨٢ رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ٨٣﴾ [الشعراء: ٦١-٨٣].
﴿٦١﴾ پس چون هر دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: يقينا ما گرفتار می‌شویم. ﴿٦٢﴾ (موسی) گفت: چنین نیست، زیرا پروردگارم با من است، به زودی مرا راهنمایی خواهد کرد. ﴿٦٣﴾ پس به موسی وحی کردیم که با عصایت به بحر بزن، پس (بحر) شگافت و هر بخشی مانند کوه بزرگ گردید. ﴿٦٤﴾ و دیگران را (نیز) در آنجا نزدیک کردیم. ﴿٦۵﴾ و موسی و همه همراهانش را نجات دادیم. ﴿٦٦﴾ باز دیگران را غرق کردیم. ﴿٦٧﴾ بی‌گمان در این (رویداد) نشانه‌ای است، و بیشترشان مؤمن نبودند. ﴿٦۸﴾ و یقینا پروردگارت توانا و مهربان است. ﴿٦٩﴾ و خبر ابراهیم را برایشان بخوان. ﴿۷۰﴾ وقتی که به پدر و قوم خود گفت: شما چه می‌پرستید؟ ﴿٧١﴾ گفتند: بت‌ها را می‌پرستیم، و همیشه بر عبادت‌شان معتکف می‌باشیم. ﴿۷۲﴾ ابراهیم گفت: آیا وقتی که آنها را می‌خوانید سخن شما را می‌شنوند؟ ﴿۷۳﴾ یا به شما فائده یا ضرری می‌رسانند؟ ﴿٧٤﴾ گفتند: نه، بلکه پدران خود را دیدیم که چنین می‌کردند. ﴿۷۵﴾ ابراهیم گفت: آیا آنچه را که شما می‌پرستید، دیده‌اید (تأمل کرده‌اید). ﴿۷٦﴾ و (آنچه را) پدران پیشین‌تان می‌پرستیدند؟ ﴿۷۷﴾ پس بدانید که همۀ آنها دشمن من‌اند، غیر از پروردگار جهانیان. ﴿۷۸﴾ آن ذاتی که مرا آفریده است، پس او مرا هدایت می‌کند. ﴿۷۹﴾ آن ذاتی که مرا (غذا) می‌خوراند و (آشامیدنی) می‌نوشاند. ﴿۸۰﴾ و چون بیمار شوم، پس وی مرا شفا می‌دهد. ﴿۸۱﴾ و آن ذاتی که مرا می‌میراند، باز زنده‌ام می‌گرداند. ﴿۸۲﴾ و آن ذاتی که امیدوارم در روز جزا خطایم را بیامرزد. ﴿۸۳﴾ ای پروردگارم! به من حكم (علم و نبوت) ببخش و مرا با صالحان ملحق بگردان.
﴿وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ٨٤ وَاجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ٨٥ وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ٨٦ وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ٨٧ يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ٨٨ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ٨٩ وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ٩٠ وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ٩١ وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ٩٢ مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ٩٣ فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ٩٤ وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ٩٥ قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ٩٦ تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ٩٧ إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ٩٨ وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ٩٩ فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ١٠٠ وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ١٠١ فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ١٠٢ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ١٠٣ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ١٠٤ كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ١٠٥ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ١٠٦ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ١٠٧ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٠٨ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ١٠٩ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١١٠ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ١١١﴾ [الشعراء: ٨٤-١١١].
﴿۸٤﴾ و برای من در میان آیندگان نام نیک بگذار. ﴿۸۵﴾ و مرا از جملۀ وارثان جنت پرناز و نعمت بگردان. ﴿۸٦﴾ و پدرم را بیامرز، زیرا او از گمراهان بود. ﴿۸۷﴾ و مرا رسوا مکن روزی که (مردم) برانگیخته می‌شوند. ﴿۸۸﴾ روزی که مال و اولاد (هیچ) سودی نمی‌رسانند. ﴿۸۹﴾ مگر کسی (نجات می‌یابد و سود می‌بیند) که با دل پاک (از شرک و نفاق) نزد الله بیاید. ﴿۹۰﴾ و (در آن روز) جنت برای پرهیزگاران نزدیک آورده شود. ﴿۹۱﴾ و دوزخ برای گمراهان آشکار گردانیده شود. ﴿۹۲﴾ و به آنها گفته می‌شود: کجا هستند معبودانی که (آنها را) عبادت می‌کردید؟ ﴿۹۳﴾ (معبودهایی) غیر از الله، آیا شما را مدد می‌کنند یا خودشان مدد می‌شوند؟ ﴿۹٤﴾ پس، آنان و گمراهان یکی بعد از دیگری در آن (دوزخ) انداخته می‌شوند. ﴿۹٥﴾ و (نیز) لشکریان ابلیس همه (در دوزخ انداخته می‌شوند). ﴿٩٦﴾ آنان در آنجا (با معبودان خود) به نزاع می‌پردازند و می‌گویند: ﴿۹۷﴾ قسم به الله ما در گمراهی آشکار بودیم. ﴿۹۸﴾ آن وقت که شما را با پروردگار جهانیان برابر می‌ساختیم. ﴿۹۹﴾ و ما را گمراه نساخت مگر مجرمان. ﴿۱۰۰﴾ (اکنون) ما هیچ شفاعت‌کننده‌ای نداریم. ﴿۱۰۱﴾ و هیچ دوست صمیمی و دلسوزی (نداریم). ﴿۱۰۲﴾ پس ای کاش برای ما یکبار برگشت (به دنیا) بود تا از جملۀ مؤمنان می‌شدیم. ﴿۱۰۳﴾ البته در این (داستان ابراهيم) نشانه‌ای است، و بیشترشان مؤمن نبودند. ﴿۱۰٤﴾ و البته پروردگارت غالب (و) مهربان است. ﴿۱۰۵﴾ قوم نوح پیغمبران را تکذیب کردند. ﴿۱۰۶﴾ چون برادرشان نوح به آنان گفت: آیا از الله نمی‌ترسید؟ ﴿۱۰۷﴾ يقينا من برایتان پیغمبر امین هستم. ﴿۱۰۸﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱۰۹﴾ من بر این (دعوت) هیچ مردی از شما نمی‌خواهم، مزد من نیست مگر بر عهده پروردگار جهانیان. ﴿۱۱۰﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱۱۱﴾ گفتند: آیا به تو ایمان بیاوریم حال آنکه فرومایگان از تو پیروی کرده‌اند؟
﴿قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ١١٢ إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ١١٣ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ١١٤ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ١١٥ قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ١١٦ قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ١١٧ فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ١١٨ فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ١١٩ ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ١٢٠ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ١٢١ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ١٢٢ كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ١٢٣ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ١٢٤ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ١٢٥ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٢٦ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ١٢٧ أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ١٢٨ وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ١٢٩ وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ١٣٠ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٣١ وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ١٣٢ أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ١٣٣ وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ١٣٤ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ١٣٥ قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ١٣٦﴾ [الشعراء: ١١٢-١٣٦].
﴿۱۱۲﴾ نوح گفت: من از آنچه آنها می‌کنند چه می‌دانم؟ ﴿۱۱۳﴾ حساب ایشان جز بر عهدۀ پروردگارم نیست اگر بدانید. ﴿۱۱٤﴾ و من طرد کنندۀ مؤمنان از خود نیستم. ﴿۱۱۵﴾ من جز بیم‌دهندۀ آشکار نیستم. ﴿۱۱٦﴾ گفتند: ای نوح! اگر (از دعوتت) دست برنداری، البته از جمله سنگسار شدگان خواهی بود. ﴿۱۱۷﴾ گفت: ای پروردگارم! همانا قومم مرا تکذیب کردند. ﴿۱۱۸﴾ پس میان من و آنها به حکمی فیصله کن و من و هر کس از مؤمنان را که با من است، نجات ده. ﴿۱۱۹﴾ پس او و آنانی را که با وی بودند در کشتی پر و گرانبار نجات دادیم. ﴿۱۲۰﴾ باز باقی ماندگان را غرق کردیم. ﴿۱۲۱﴾ البته در این (داستان) نشانه‌ای است، و اکثر‌شان مؤمن نبودند. ﴿۱۲۲﴾ واقعا پروردگارت غالب مهربان است. ﴿۱۲۳﴾ (قوم) عاد پیغمبران را تکذیب کردند. ﴿۱۲٤﴾ وقتی که برادرشان هود به ایشان گفت: آیا از الله نمی‌ترسید. ﴿۱۲۵﴾ البته من برای شما پیغمبر امین هستم. ﴿۱۲٦﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱۲۷﴾ و در مقابل دعوت خود مردی از شما نمی‌طلبم و مزد من جز بر عهدۀ پروردگار جهانیان نیست. ﴿۱۲۸﴾ آیا بر هر بلندیی بنایی می‌سازید که (در آن) به عبث و بیهوده‌کاری مشغول شوید؟ ﴿۱۲۹﴾ و قصرها و قلعه‌های محکم می‌سازید، به امید آنکه همیشه بمانید؟ ﴿۱۳۰﴾ و چون (کسی را) مؤاخذه کنید، ظالمانه مؤاخذه می‌کنید. ﴿۱۳۱﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱۳۲﴾ و از آن ذاتی بترسید که شما را به آنچه خود می‌دانید، مدد کرده است. ﴿۱۳۳﴾ شما را با دادن چهارپایان و فرزندان مدد کرده است. ﴿۱۳۶﴾ و (نیز به دادن) باغ‌ها و چشمه‌ها (شما را مدد کرد). ﴿۱۳٥﴾ البته من از عذاب روزی بزرگ بر شما بیمناکم. ﴿۱۳٦﴾ گفتند: بر ما برابر است، خواه به ما پند دهی یا از پند دهندگان نباشی.
﴿إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ١٣٧ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ١٣٨ فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ١٣٩ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ١٤٠ كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ١٤١ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ١٤٢ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ١٤٣ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٤٤ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ١٤٥ أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ١٤٦ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ١٤٧ وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ١٤٨ وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ١٤٩ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٥٠ وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ١٥١ الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ١٥٢ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ١٥٣ مَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ١٥٤ قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ١٥٥ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ١٥٦ فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ١٥٧ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ١٥٨ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ١٥٩﴾ [الشعراء: ١٣٧-١٥٩].
﴿۱۳۷﴾ این (تکذیب و طغيانگری) جز شیوۀ پیشینیان نیست. ﴿۱۳۸﴾ و ما عذاب داده نمی‌شویم. ﴿۱۳۹﴾ پس (قوم عاد)، هود را تکذیب کردند، در نتیجه آنها را هلاک کردیم. بدون شک در این نشانه است، و اکثر‌شان مؤمن نبودند. ﴿۱٤۰﴾ و البته پروردگارت همان غالبِ مهربان است. ﴿١٤١﴾ (قوم) ثمود نیز پیغمبران را تکذیب کردند. ﴿۱٤۲﴾ وقتی که برادرشان صالح به آنها گفت: آیا (از الله) نمی‌ترسید؟ ﴿١٤٣﴾ البته من برای شما پیغمبر امین هستم. ﴿١٤٤﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿١٤٥﴾ و بر تبلیغ این رسالت از شما مزد و پاداشی نمی‌خواهم، مزد و پاداش من جز بر عهدۀ پروردگار جهانیان نیست. ﴿١٤٦﴾ آیا در آنچه (از نعمت‌ها که) اینجاست ایمن (از عذاب و مرگ) گذاشته می‌شوید؟ ﴿۱٤۷﴾ در (میان) باغ‌ها و (در کنار) چشمه‌سارها؟ ﴿۱٤۸﴾ و کشتزارها و نخلستان‌هایی که میوه و شگوفۀ آن‌تر و تازه است؟ ﴿۱٤۹﴾ و با مهارت از کوه‌ها خانه‌هایی برای خود می‌تراشید. ﴿۱۵۰﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱٥۱﴾ و از فرمان اسراف کاران اطاعت مکنید. ﴿۱٥۲﴾ آنان که در زمین فساد می‌کنند و اصلاح نمی‌کنند. ﴿۱٥۳﴾ گفتند: جز این نیست که تو از جملۀ جادوشده‌گانی. ﴿۱۵٤﴾ تو انسانی مگر مانند ما نیستی، پس اگر از راستگویانی معجزه‌ای بیاور. ﴿۱۵۵﴾ صالح گفت: این ماده شتر است که یک نوبت آب خوردن برای اوست و روزی معین نوبت آب شماست. ﴿۱۵٦﴾ و به آن آسیب نرسانید، (که در آن صورت) عذاب روز بزرگ شما را فرا خواهد گرفت. ﴿۱۵۷﴾ پس آن شتر را کشتند، باز پشیمان شدند. ﴿۱٥۸﴾ پس عذاب آنان را فرا گرفت. البته در این نشانه است، ولی بیشترشان ایمان‌آرنده نبودند. ﴿۱٥۹﴾ و البته پروردگارت غالب مهربان است.
﴿كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ١٦٠ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ١٦١ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ١٦٢ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٦٣ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ١٦٤ أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ١٦٥ وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ١٦٦ قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ١٦٧ قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقَالِينَ١٦٨ رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ١٦٩ فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ١٧٠ إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ١٧١ ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ١٧٢ وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًا فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ١٧٣ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ١٧٤ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ١٧٥ كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ١٧٦ إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ١٧٧ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ١٧٨ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ١٧٩ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ١٨٠ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ١٨١ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ١٨٢ وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ١٨٣﴾ [الشعراء: ١٦٠-١٨٣].
﴿۱٦۰﴾ قوم لوط پیغمبران را تکذیب کردند. ﴿۱٦۱﴾ وقتی برادرشان لوط به آنها گفت: آیا از الله نمی‌ترسید؟ ﴿۱٦۲﴾ البته من برای شما پیغمبر امین هستم. ﴿۱٦۳﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱۶٤﴾ و بر تبلیغ این رسالت از شما مزد و پاداشی نمی‌خواهم، مزد و پاداش من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست. ﴿۱٦۵﴾ آیا از (فطرت پاک) مردم جهان (مخالفت می‌کنید و زنان را گذاشته) به سراغ مردان می‌روید. ﴿١٦٦﴾ و همسران را که پروردگارتان برای شما آفریده است، می‌گزارید؟ بلکه شما مردم تجاوزکارید. ﴿۱٦۷﴾ گفتند: ای لوط! اگر (از عیبجویی ما) دست برنداری، حتما از بیرون رانده‌شدگان خواهی بود. ﴿۱٦۸﴾ (لوط) گفت: من از دشمنان (این) کارتان هستم. ﴿۱٦۹﴾ ای پروردگارم! مرا و خانواده‌ام را از شر آنچه می‌کنند نجات ده. ﴿۱۷۰﴾ پس او و خانواده‌اش را همه نجات دادیم. ﴿۱۷۱﴾ به جز پیرزنی که در جملۀ باقی‌ماندگان (در عذاب) بود. ﴿۱۷۲﴾ باز دیگران را هلاک کردیم. ﴿۱۷۳﴾ و بر آنان باران سخت باراندیم، پس چه بد بود باران بیم داده شدگان. ﴿۱۷٤﴾ حقا که در این (عقوبت) نشانه‌ایست، و بیشترشان ایمان‌آرنده نبودند. ﴿۱۷۵﴾ و البته پروردگارت همان غالب مهربان است. ﴿۱۷٦﴾ اصحاب ایکه (جنگل) پیغمبران را تکذیب کردند. ﴿۱۷۷﴾ وقتی که شعیب به آنان گفت: آیا (از الله) نمی‌ترسید؟ ﴿۱۷۸﴾ البته من برای شما پیغمبر امین هستم. ﴿۱۷۹﴾ پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید. ﴿۱۸۰﴾ و بر تبلیغ این رسالت از شما مزد و پاداشی نمی‌خواهم، مزد و پاداش من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست. ﴿۱۸۱﴾ (شعیب گفت:) پیمانه را به تمام و کمال دهید و از کم‌کنندگان مباشید. ﴿۱۸۲﴾ و با ترازوی برابر و درست وزن کنید. ﴿۱۸۳﴾ و به مردم اشیای‌شان راکم ندهید و در زمین فسادکار نگردید.
﴿وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ١٨٤ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ١٨٥ وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ١٨٦ فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ١٨٧ قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ١٨٨ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ١٨٩ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ١٩٠ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ١٩١ وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ١٩٢ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ١٩٣ عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ١٩٤ بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ١٩٥ وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ١٩٦ أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ١٩٧ وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ١٩٨ فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ١٩٩ كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ٢٠٠ لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ٢٠١ فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ٢٠٢ فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ٢٠٣ أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ٢٠٤ أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ٢٠٥ ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ٢٠٦﴾ [الشعراء: ١٨٤-٢٠٦].
﴿۱۸٤﴾ و بترسید از ذاتی که شما و امت‌های گذشته را آفریده است. ﴿۱۸۵﴾ گفتند: تو حتما از جملۀ جادوشدگانی. ﴿۱۸٦﴾ و تو جز بشری مانند ما نیستی، و یقینا تو را از دروغگویان می‌پنداریم. ﴿۱۸۷﴾ اگر از راستگویانی، پس قطعه‌ای از آسمان را بر ما بینداز. ﴿۱۸۸﴾ (شعيب) گفت: پروردگارم به آنچه می‌کنید داناتر است. ﴿۱۸۹﴾ پس او را تکذیب کردند و عذاب روز ابر (آتشبار) آنان را فرو گرفت، البته آن عذاب روزی سخت و بزرگ بود. ﴿۱۹۰﴾ البته در این (هلاک ساختن) نشانه است. و بیشترشان ایمان‌آرنده نبودند. ﴿۱۹۱﴾ و يقيناً پروردگار تو غالب (و) مهربان است. ﴿۱۹۲﴾ و البته این (قرآن) فرو فرستادۀ پروردگار جهانیان است. ﴿۱۹۳﴾ که جبرئیل آن را فرود آورده است. ﴿١٩٤﴾ (فرود آورده) بر دل تو تا از بيم‌دهندگان باشی، ﴿۱۹۵﴾ (آن قرآن) به زبان عربی واضح و روشن ﴿۱۹٦﴾ و البته (وصف) آن در صحیفه‌های پیشینیان آمده است. ﴿۱۹۷﴾ آیا برایشان نشانۀ (حقانیت قرآن) نیست که علمای بنی اسرائیل آن را می‌دانستند؟ ﴿۱۹۸﴾ و اگر آن را بر بعضی از عجمیان نازل می‌کردیم. ﴿۱۹۹﴾ باز آن را برایشان می‌خواند، به آن ایمان نمی‌آوردند. ﴿۲۰۰﴾ ما این چنین آن را در دل‌های مجرمان راه دادیم. ﴿۲۰۱﴾ که به آن ایمان نمی‌آورند، تا آن که عذاب دردناک را ببینند. ﴿۲۰۲﴾ پس عذاب به طور ناگهانی بر سر آنان می‌آید، در حالیکه بی‌خبرند. ﴿۲۰۳﴾ پس می‌گویند: آیا به ما مهلت داده می‌شود؟ ﴿۲۰٤﴾ پس آیا عذاب ما را به شتاب می‌طلبند؟ ﴿۲۰۵﴾ مگر نمی‌دانی که اگر سال‌ها آنها را (مهلت دهیم و از نعمت‌ها) برخوردار سازیم. ﴿۲۰٦﴾ باز آنچه که به آن وعده داده می‌شوند، به ایشان برسد.
﴿مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ٢٠٧ وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ٢٠٨ ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ٢٠٩ وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ٢١٠ وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ٢١١ إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ٢١٢ فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ٢١٣ وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ٢١٤ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ٢١٥ فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ٢١٦ وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ٢١٧ الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ٢١٨ وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ٢١٩ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ٢٢٠ هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ٢٢١ تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ٢٢٢ يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ٢٢٣ وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ٢٢٤ أَلَمْ‌تر أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ٢٢٥ وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ٢٢٦ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ٢٢٧﴾ [الشعراء: ٢٠٧-٢٢٧].
﴿۲۰۷﴾ آن برخورداریشان چیزی را از آنان دفع نمی‌کند؟ ¬﴿۲۰۸﴾ و (اهل) هیچ قریه را نابود نکردیم مگر اینکه بیم‌دهندگانی داشتند. ﴿۲۰۹﴾ برای پند دادن و ما ظلم‌کننده نبودیم. ﴿۲۱۰﴾ و این قرآن را شیاطین فرود نیاورده‌اند. ﴿۲۱۱﴾ و سزاوارشان نیست، و نمی‌توانند (آن را نازل کنند). ﴿۲۱۲﴾ و چون آنها از شنیدن (قرآن و سخن فرشتگان) دور و محروم‌اند. ﴿۲۱۳﴾ پس با الله معبود دیگری را به دعا مخوان که از عذاب‌شدگان خواهی بود. ﴿۲۱٤﴾ و خویشاوندان نزدیکت را (از عذاب) بترسان. ﴿۲۱۵﴾ و بال مهربانی و شفقت خود را برای مؤمنانی که از تو پیروی می‌کنند، بگستران. ﴿۲۱٦﴾ پس اگر از تو نافرمانی کردند، بگو: البته من از آنچه می‌کنید بیزارم. ﴿۲۱۷﴾ و بر توانای مهربان توکل کن. ﴿۲۱۸﴾ آن ذاتی که چون (برای نماز شب) می‌ایستی، تو را می‌بیند. ﴿۲۱۹﴾ و (همچنین می‌بیند) حرکت (قیام و رکوع و نشست و برخاست) تو را در میان سجده‌کنندگان. ﴿۲۲۰﴾ يقينا او شنوای داناست. ﴿۲۲۱﴾ آیا شما را خبر دهم که شیاطین بر چه کسى نازل می‌شوند؟ ﴿۲۲۲﴾ بر هر دروغگوی گناهکار نازل می‌شوند. ﴿۲۲۳﴾ گوش می‌دهند (به سخن فرشتگان) و بیشترشان دروغگو‌اند. ﴿۲۲٤﴾ و شاعران را گمراهان پیروی می‌کنند. ﴿۲۲۵﴾ آیا ندیدی که آنان در هر وادیی حیران و سرگردانند؟ ﴿۲۲٦﴾ و آنها کسانی‌اند که چیزهایی می‌گویند که خود انجام نمی‌دهند. ﴿۲۲۷﴾ مگر آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای نیک انجام داده‌اند و الله را بسیار یاد کرده‌اند و پس از آنکه مورد ظلم قرار گرفته‌اند، انتقام گرفته‌اند. و زود است که ظالمان بدانند که به کدام بازگشتگاه باز می‌گردند.
﴿طس تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُبِينٍ١ هُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ٢ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ٣ إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ٤ أُولَئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ٥ وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ٦ إِذْ قَالَ مُوسَى لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ٧ فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ٨ يَا مُوسَى إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ٩ وَأَلْقِ عَصَاكَ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّى مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ يَا مُوسَى لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ١٠ إِلَّا مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ١١ وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَى فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ١٢ فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ١٣﴾ [النمل: ١-١٣].