سورۀ حاقه
در مکه نازل شده و پنجاه و دو آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿الْحَاقَّةُ١ مَا الْحَاقَّةُ٢ وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ٣ كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ٤ فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ٥ وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ٦ سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ٧ فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ٨﴾ [الحاقة: ١-٨].
﴿١﴾ حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی). ﴿٢﴾ چیست آن حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی)؟ ﴿٣﴾ و تو چه می‌دانی که آن حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی) چیست؟ ﴿٤﴾ قوم ثمود و عاد آن حادثۀ کوبنده و واقع شدنی را تکذیب نمودند. ﴿٥﴾ اما ثمود به (وسیلۀ) آواز سخت و مرگبار هلاک شدند. ﴿٦﴾ و اما عاد به (وسیلۀ) تندبادی سرد و سوزنده هلاک شدند. ﴿٧﴾ که الله آن را هفت شب و هشت روز پی در پی بر آنان مسلط کرد آنگاه مردمان را می‌دیدی که روی زمین افتاده‌اند و گویی تنه‌های پوک درختان خرما‌اند. ﴿٨﴾ پس آیا می‌بینی که اثری از آنها باقی مانده باشد؟
﴿وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ٩ فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِيَةً١٠ إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ١١ لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ١٢ فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ١٣ وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً١٤ فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ١٥ وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ١٦ وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ١٧ يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْكُمْ خَافِيَةٌ١٨ فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ١٩ إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ٢٠ فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ٢١ فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ٢٢ قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ٢٣ كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ٢٤ وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ٢٥ وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ٢٦ يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ٢٧ مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيَهْ ٢٨ هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ٢٩ خُذُوهُ فَغُلُّوهُ٣٠ ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ٣١ ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ٣٢ إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ٣٣ وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ٣٤ فَلَيْسَ لَهُ الْيَوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ٣٥﴾ [الحاقة: ٩-٣٥].
﴿٩﴾ و فرعون و کسانی که پیش از او بودند و همچنین اهالی قریه‌های زیر و زبر شده (قوم لوط) مرتکب گناه و نافرمانی شدند. ﴿١٠﴾ زیرا آنان از (فرمان) فرستاده پروردگارشان نافرمانی کردند، و الله ایشان را به سختی گرفت. ﴿١١﴾ البته وقتی که آب (به امر ما) طغیان کرد، شما را در کشتی روان برداشتیم. ﴿١٢﴾ تا آن (عذاب) را برایتان پندی قرار دهیم و گوش‌هایی شنوا آن را به خاطر بسپارد. ﴿١٣﴾ پس چون در صور دمیده شود یک دمیدنی. ﴿١٤﴾ و زمین و کوه‌ها برداشته شوند، پس يکباره درهم کوبیده شوند. ﴿١٥﴾ پس در آن روز واقعه (قیامت) رخ دهد. ﴿١٦﴾ و آسمان (نیز) بشگافد و در آن روز سست گردد. ﴿١٧﴾ و فرشته‌ها بر اطراف آن (آسمان) خواهند بود و عرش پروردگارت را در آن روز هشت فرشته بالای سر خود حمل می‌کنند. ﴿١٨﴾ در آن روز شما (به بارگاه پروردگارتان) عرضه می‌شوید، هیچ پوشیدۀ شما (که آنرا انجام داده بودید) مخفی نماند. ﴿١٩﴾ پس هر کس که نامۀ اعمالش به دست راستش داده شود (شادی کنان) می‌گوید: بگیرید نامۀ اعمال مرا بخوانید. ﴿٢٠﴾ چون من یقین داشتم که البته با حساب خودم روبرو خواهم شد. ﴿٢١﴾ پس او در زندگانی خوش و رضایت بخش خواهد بود. ﴿٢٢﴾ در بهشت (بسیار) بلند خواهد بود. ﴿٢٣﴾ که میوۀ آن در دسترس است. ﴿٢٤﴾ (گفته می‌شود) گوارا بخورید و بنوشید به (پاداش) آنچه در روزگاران گذشته انجام میدادید. ﴿٢٥﴾ و اما کسی که نامۀ اعمالش به دست چپش داده شود، پس می‌گوید: ای کاش نامه‌ام بمن داده نمی‌شد. ﴿٢٦﴾ و (ای کاش) نمی‌دانستم که حساب من چیست. ﴿٢٧﴾ و ای کاش مرگ فیصله کننده و پایان کارم بود. ﴿٢٨﴾ دارایی من هیچ نفعی بمن نرساند. ﴿٢٩﴾ قدرت و پادشاهی من از دستم رفت. ﴿٣٠﴾ (گفته می‌شود) او را بگیرید، پس به زنجیرش کشید. ﴿٣١﴾ باز او را در دوزخ داخل کنید. ﴿٣٢﴾ باز در زنجیری که درازی آن هفتاد گز باشد او را ببندید. ﴿٣٣﴾ چون او به الله بزرگ ایمان نمی‌آورد. ﴿٣٤﴾ و (مردم را) بر طعام دادن مسکین ترغیب نمی‌کرد. ﴿٣٥﴾ و پس او امروز در این جا هیچ دوست مهربانی ندارد.
﴿وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ٣٦ لَا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ٣٧ فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ٣٨ وَمَا لَا تُبْصِرُونَ٣٩ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ٤٠ وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِيلًا مَا تُؤْمِنُونَ٤١ وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ٤٢ تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ٤٣ وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ٤٤ لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ٤٥ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ٤٦ فَمَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ٤٧ وَإِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِينَ٤٨ وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْكُمْ مُكَذِّبِينَ٤٩ وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكَافِرِينَ٥٠ وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْيَقِينِ٥١ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ٥٢﴾ [الحاقة: ٣٦-٥٢].
﴿٣٦﴾ و نه طعامی دارد جز زرداب دوزخیان. ﴿٣٧﴾ که جز گنهگاران آن را نمی‌خورد. ﴿٣٨﴾ پس قسم به آنچه می‌بینید. ﴿٣٩﴾ و به آنچه نمی‌بینید. ﴿٤٠﴾ که این (قرآن) سخن فرستاده (فرشته) بزرگوار است. ﴿٤١﴾ و آن سخن شاعری نیست، اندکی ایمان می‌آورید. ﴿٤٢﴾ و (قرآن) گفته غیبگو و کاهن نیست، اندکی عبرت می‌گیرید. ﴿٤٣﴾ (بلکه) از سوی پروردگار جهانیان نازل شده است. ﴿٤٤﴾ و اگر (بالفرض) پیغمبر بعضی از سخنان را به دروغ به ما نسبت می‌کرد. ﴿٤٥﴾ البته او را با قدرت می‌گرفتیم. ﴿٤٦﴾ باز رگ دلش را قطع می‌کردیم. ﴿٤٧﴾ پس هیچ کس از شما منع کننده ای (جزای ما) از او نیست. ﴿٤٨﴾ البته قرآن برای پرهیزگاران نصیحت و پند است. ﴿٤٩﴾ و البته ما به یقین می‌دانیم که برخی از شما تکذیب کننده اید. ﴿٥٠﴾ و البته آن (تکذیب) مایۀ حسرت بر کافران است. ﴿٥١﴾ و البته آن (قرآن سخن) حق و یقینی است. ﴿٥٢﴾ پس نام پروردگار بزرگت را به پاکی یاد کن.