سورۀ انفطار

در مکه نازل شده و نوزده آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ١ وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ٢ وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ٣ وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ٤ عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ٥ يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ٦ الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ٧ فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ٨ كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ٩ وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ١٠ كِرَامًا كَاتِبِينَ١١ يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ١٢ إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ١٣ وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ١٤ يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ١٥ وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ١٦ وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ١٧ ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ١٨ يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ١٩﴾ [الانفطار: ١-١٩].

﴿١﴾ وقتی که آسمان شگافته شود. ﴿٢﴾ و وقتی که ستاره‌ها پراگنده (تاریک) شوند. ﴿٣﴾ و وقتی که دریاها جاری شوند. ﴿٤﴾ و وقتی که قبرها سر و زیر شوند (و مرده‌ها زنده شوند). ﴿٥﴾ هر شخص آنچه را پیش فرستاده و آنچه را که پس گذاشته است بداند. ﴿٦﴾ ای انسان! چه چیزی تو را در برابر پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته (و فریب داده) است؟ ﴿٧﴾ آن که تو را آفرید، پس (اندام) تو را برابر و معتدل کرد. ﴿٨﴾ به هر شکلی (و صورتی) که خواست تو را ترتیب کرد. ﴿٩﴾ چنین نیست (که می‌گویید) بلکه شما سزا را دروغ می‌شمارید. ﴿١٠﴾ در حالی که بر شما نگهبانانی مقرر شده است. ﴿١١﴾ نویسندگان بزرگوار (اند). ﴿١٢﴾ هرچه را می‌کنید، می‌دانند. ﴿١٣﴾ البته نیکوکاران در نعمت‌ها و (جنت)‌اند. ﴿١٤﴾ و البته بدکاران در دوزخ‌اند. ﴿١٥﴾ که در روز جزا به آن داخل خواهند شد. ﴿١٦﴾ و آنان هیچگاه از آن دور (بیرون) نمی‌شوند. ﴿١٧﴾ تو چه می‌دانی که روز جزا چیست؟ ﴿١٨﴾ باز (گفته می‌شود که) تو چه می‌دانی که روز جزا چیست؟ ﴿١٩﴾ روزی که هیچ کسی برای دیگری نمی‌تواند کاری بکند و در آن روز فرمان، فرمانِ الله است (و بس).