سورۀ اعلی

در مکه نازل شده و نوزده آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى١ الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى٢ وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى٣ وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى٤ فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى٥ سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى٦ إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى٧ وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى٨ فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى٩ سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَى١٠ وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى١١ الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى١٢ ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى١٣ قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى١٤ وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى١٥ بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا١٦ وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى١٧ إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى١٨ صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى١٩﴾ [الأعلى: ١-١٩].

﴿١﴾ نام پروردگار بلندمرتبه‌ات را به پاکی یاد کن. ﴿٢﴾ کسی که آفرید (هرچیز را)، پس (آن را) استوار و برابر کرد. ﴿٣﴾ و کسی که اندازه را (برای هر چیز) مقرر کرد باز هدایت نمود. ﴿٤﴾ و کسی که (از زمین‌های علف‌زار) چراگاه را رویانید. ﴿٥﴾ باز آن را خشک و سیاه ساخت. ﴿٦﴾ ما بر تو (قرآن را) می‌خوانیم، پس تو دیگر فراموش نخواهی کرد. ﴿٧﴾ مگر آنچه را الله خواسته باشد (که از دلت فراموش می‌کند)، چون الله آشکار و آنچه که پوشیده است می‌داند. ﴿٨﴾ و تو را برای شریعت آسان آماده می‌کنیم. ﴿٩﴾ پس پند ده (مردم را) اگر پند دادن مفید افتد. ﴿١٠﴾ کسی که از الله می‌ترسد به زودی پند خواهد گرفت. ﴿١١﴾ و بدبخت‌ترین انسان‌ها از آن اجتناب می‌ورزد. ﴿١٢﴾ آن کس که در آتش بزرگ داخل خواهد شد. ﴿١٣﴾ باز در آن جا نه می‌میرد و نه زنده می‌ماند. ﴿١٤﴾ البته کسی که خود را از (پلیدی شرک) پاک کرد، رستگار شد. ﴿١٥﴾ و نام پروردگار خود را یاد کرد و باز نماز خواند. ﴿١٦﴾ ولی شما زندگانی دنیا را ترجیح می‌دهید. ﴿١٧﴾ حال آن که زندگی آخرت بهتر و پاینده‌تر است. ﴿١٨﴾ البته این مضمون در صحیفه‌های سابق هم آمده است. ﴿١٩﴾ صحیفه‌های ابراهیم و موسی.