سورۀ تکویر

در مکه نازل شده و بیست و نه آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ١ وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ٢ وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ٣ وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ٤ وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ٥ وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ٦ وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ٧ وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ٨ بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ٩ وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ١٠ وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ١١ وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ١٢ وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ١٣ عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ١٤ فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ١٥ الْجَوَارِ الْكُنَّسِ١٦ وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ١٧ وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ١٨ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ١٩ ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ٢٠ مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ٢١ وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ٢٢ وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ٢٣ وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ٢٤ وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ٢٥ فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ٢٦ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ٢٧ لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ٢٨ وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ٢٩﴾ [التكوير: ١-٢٩].

﴿١﴾ وقتی که آفتاب پیچانیده شود (بی‌نور گردد). ﴿٢﴾ و وقتی که ستاره‌ها بی‌نور و تاریک شوند. ﴿٣﴾ و وقتی که کوه‌ها را روان سازند. ﴿٤﴾ و وقتی که ماده شترانِ باردار معطل گذاشته شوند. ﴿٥﴾ و وقتی که حیوانات وحشی حشر شوند. ﴿٦﴾ و وقتی که بحرها به جوش آیند. ﴿٧﴾ و وقتی که اجساد را با ارواح یکجا کنند. ﴿٨﴾ و وقتی که از دختر زنده به گورشده پرسیده شود. ﴿٩﴾ (که) به کدام گناه کشته شده است؟ ﴿١٠﴾ و وقتی که نامه‌های اعمال گشوده شود. ﴿١١﴾ و وقتی که آسمان از جای کنده شود. ﴿١٢﴾ و وقتی که دوزخ شعله‌ور شود. ﴿١٣﴾ و وقتی که جنت (برای اهلش) نزدیک آورده شود. ﴿١٤﴾ هرکس آنچه (از نیکی و بدی) را که آماده (و حاضر) کرده است بداند. ﴿١٥﴾ پس قسم به ستاره‌های که بازمی‌گردند. ﴿١٦﴾ (ستارگان) حرکت کننده (باز در افق) نهان شونده. ﴿١٧﴾ و قسم به شب چون برود. ﴿١٨﴾ و قسم به صبح چون بدمد. ﴿١٩﴾ یقیناً (قرآن) سخن رسول گرامی است. ﴿٢٠﴾ (که) او نیرومند است و در بارگاه صاحب عرش (الله) دارای منزلت والایی است. ﴿٢١﴾ از او فرمان می‌برند، در آن جا (او) امین است. ﴿٢٢﴾ و هم صحبت شما (محمد) دیوانه نیست. ﴿٢٣﴾ و البته (او) آن (فرشته) را در کنارۀ آشکار آسمان دید. ﴿٢٤﴾ و او بر رسانیدن سخن‌های غیب بخیل نیست. ﴿٢٥﴾ و قرآن سخن شیطانِ رانده‌شده نیست. ﴿٢٦﴾ پس (قرآن را گذاشته) به کجا می‌روید؟ ﴿٢٧﴾ آن قرآن جز پند و اندرز برای جهانیان نیست. ﴿٢٨﴾ برای کسی از شما که بخواهد (کردارش) به راه راست، مستقیم شود. ﴿٢٩﴾ و شما چیزی را نمی‌خواهید مگر آن که الله، پروردگار جهانیان آن را بخواهد.