سورۀ نوح
در مکه نازل شده و بیست و هشت آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ١ قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ٢ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ٣ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرْكُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا يُؤَخَّرُ لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ٤ قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا٥ فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَارًا٦ وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا٧ ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا٨ ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا٩ فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا١٠﴾ [نوح: ١-١٠].
﴿١﴾ البته ما نوح را به‌سوی قومش فرستادیم که قوم خود را پیش از این که عذاب دردناک به سراغ آنها بیاید، بترسان. ﴿٢﴾ (نوح) گفت: ای قوم من! من برای شما بیم دهنده ای آشکارم. ﴿٣﴾ این که الله را عبادت کنید و از او بترسید و مرا اطاعت کنید. ﴿٤﴾ که الله گناهان شما را می‌آمرزد و اجل شما را تا وقتی معین به تأخیر می‌اندازد. يقينا هرگاه اجل (و مهلت) مقرر الله برسد به تأخیر نمی‌افتد، اگر می‌دانید. ﴿٥﴾ نوح گفت: ای پروردگارم! من قومم را شب و روز (به سوی توحید) دعوت دادم. ﴿٦﴾ ولی دعوت من جز بر فرار آنان نافزود. ﴿٧﴾ و هرگاه من آنان را دعوت دادم تا (گناهان)شان را بیامرزی، انگشتان‌شان را به گوش‌های خود در آوردند و جامه‌هایشان را به چهره‌های خود پیچیدند و بر (طغیان خود) اصرار نمودند و سخت تکبر ورزیدند. ﴿٨﴾ باز ایشان را به آواز بلند دعوت دادم. ﴿٩﴾ باز (دعوتم را) برای آنان اعلان کردم و گاهی به صورت نهانی (هم) به ایشان دعوت دادم. ﴿١٠﴾ پس گفتم: از پروردگارتان مغفرت بخواهید که او بسیار آمرزنده است.
﴿يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا١١ وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا١٢ مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا١٣ وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا١٤ أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا١٥ وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا١٦ وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا١٧ ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا١٨ وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا١٩ لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا٢٠ قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا٢١ وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا٢٢ وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا٢٣ وَقَدْ أَضَلُّوا كَثِيرًا وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا ضَلَالًا٢٤ مِمَّا خَطِيئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا٢٥ وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا٢٦ إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا٢٧ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا تَبَارًا٢٨﴾ [نوح: ١١-٢٨].
﴿١١﴾ (اگر چنین کنید الله) از آسمان باران‌های پاپی بر شما می‌باراند. ﴿١٢﴾ و شما را با اموال و فرزندان مدد می‌کند و برای شما باغها قرار میدهد و برای شما نهرها جاری می‌سازد. ﴿١٣﴾ شما را چه شده است که بزرگی و جلال برای الله قابل نمی‌شوید؟ ﴿١٤﴾ حال آنکه شما را در مراحل مختلف آفریده است. ﴿١٥﴾ آیا نمی‌بینید که الله چگونه هفت آسمان را یکی بر بالای دیگر آفریده است؟! ﴿١٦﴾ و ماه را در میان آنها تابان و خورشید را چراغ درخشان گردانید؟! ﴿١٧﴾ و الله شما را از زمین (مانند گیاه) رویانید (آفرید). ﴿١٨﴾ باز شما را به زمین باز می‌گرداند و (باز) شما را (از زمین) بیرون می‌آورد. ﴿١٩﴾ و الله زمین را برای شما بستر هموار گردانید. ﴿٢٠﴾ تا در راه‌های وسيع آن بروید. ﴿٢١﴾ نوح (در دعای خود) گفت: پروردگارا! بی‌گمان ایشان از من نافرمانی کردند و از کسی پیروی کردند که مال و اولادش جز زیان و نقصان بر او نافزود. ﴿٢٢﴾ و آن (پیشوایان در بارۀ پیروان خود) دست به مکری بس بزرگ زدند. ﴿٢٣﴾ و گفتند: معبودان خود را ترک نکنید خصوصا (پنج بت را که عبارت‌اند از) ود و سواع و يغوث و يعوق و نسر را (ترک نکنید). ﴿٢٤﴾ واقعا که مردم بسیار را گمراه کردند (پس) ای الله! ظالمان را جز گمراهی نه افزا. ﴿٢٥﴾ به سبب گناهانشان غرق شدند باز به آتش در آورده شدند و برای خود در برابر الله مددگارانی نیافتند. ﴿٢٦﴾ و نوح گفت: ای پروردگار! هیچ کسی از کافران را بر روی زمین باقی مگذار. ﴿٢٧﴾ زیرا اگر آنها را زنده بگذاری بندگانت را گمراه می‌سازند و جز بد کار و کافر نمی‌زایند. ﴿٢٨﴾ ای پروردگارم! من و پدر و مادرم را و هر کسی که مؤمن به خانه‌ام داخل شود و مردان و زنان مؤمن را بیامرز و ظالمان را جز نابودی نه افزا.