۱- نازل کردن قرآن و عبادت با قرائتش:
همانا الله تعالی فرموده است: ﴿كِتَٰبٌ أَنزَلۡنَٰهُ إِلَيۡكَ مُبَٰرَكٞ لِّيَدَّبَّرُوٓاْ ءَايَٰتِهِۦ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٢٩﴾[ص: ٢٩] ترجمه: «کتابی خجسته که بر تو فرو فرستادیم تا در آیاتش تدبر کنند و اهل خرد از آن پند بگیرند» و از این رو ابن قیم/گفته است: «الله برای این قرآن را نازل فرموده است تا در آن تدبر و تفکر صورت گیرد، نه اینکه فقط تلاوت شده و از آن رویگردانی شود» [۵۷].
و همچنین/گفته است: «نگریستن تیز بینانه قلب به معانی آن، و جمع کردن فکر بر تدبر و تعقل در آن، همان هدف نزول کردن [قرآن] می‌باشد، نه اینکه فقط تلاوتی بدون فهم و تدبر وجود داشته باشد» [۵۸].
و شوکانی/گفته است: «دلیلی در این آیه وجود دارد که الله – سبحانه – قرآن را فقط برای تدبر و تفکر در معانی آن نازل فرموده است، نه اینکه فقط تلاوت شود و تفکری صورت نپذیرد» [۵۹].
[۵۷] مفتاح دار السعادة، ص ۲۱۵. [۵۸] مدارج السالکین، ۱/۴۵۱، همراه تصرف. [۵۹] فتح القدیر، ۴/۴۳۰.