۱۱- کوتاهی کردن در قرائت قرآن، مگر در حالت‌های خاص:
مانند کسی است که هیچ کوششی برای شنیدن قرآن از خود نشان نمی‌دهد مگر در هنگام مرضی و وقتی در حالت سلامت و کمال عقل و آزادی ذهن قرار دارد هرگز شوقی به شنیدن قرآن و قرائتش ندارد؛ و بدین طریق راه تدبر را بر خود می‌بندد.
این مسئله در مورد کسی که بجز در هنگام عزاداری [۱۴۸]و یا شروع برنامه تلوزیون و مناسبات عمومی بسوی قرآن نمی‌رود نیز صادق است و البته باید دید وضع تدبر و اعتبار و تاثیر گرفتن در این مواقع چگونه خواهد بود.
[۱۴۸] هیچ پوشیده نیست که این کار بدعت بوده و نه از پیامبرصاین کار سر زده است و نه از صحابه آن‌حضرتش.