۳- نماز شب و قرائت آن:
الله – سبحانه و تعالی – می‌فرماید: ﴿إِنَّ نَاشِئَةَ ٱلَّيۡلِ هِيَ أَشَدُّ وَطۡٔٗا وَأَقۡوَمُ قِيلًا٦﴾[المزمل: ٦] ترجمه: «به یقین شب زنده‌داری در سازگاریِ زبان و قلب مؤثرتر و در سخن استوارتر است»، و ابن عباسبگفته است: «و کلام وی ﴿وَأَقۡوَمُ قِيلًا﴾: «شایسته‌تر بودن برای تدبر در قرآن را می‌رساند» [۶۸]، ابن حجر/در مورد تدریس جبرئیل÷ به رسول اللهصدر تمامی شب‌های رمضان، گفته است: «هدف از تلاوت حضور[قلب] و فهمیدن می‌باشد، و گمان می‌رود شب برای این [انتخاب شده است] زیرا در روز مشغولیات و مسائل دینی و دنیائی وجود دارد» [۶۹].
در این مورد شواهد دیگری برای تداوم قرائت قرآن در شب وجود دارد که از آن‌ها قول الله تعالی است که می‌فرماید: ﴿يَتۡلُونَ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ ءَانَآءَ ٱلَّيۡلِ﴾[آل‌عمران: ١١٣]. ترجمه: «آیات الله را در اوقاتی از شب تلاوت می‌کنند». و سخن پیامبرصمی‌باشد که فرموده است: «هر کسی از تلاوت مقدار مشخص قرآنش خواب ماند، [آن را] بین نماز صبح و ظهر بجا آورد، [در پرونده اعمال] او چنان نوشته می‌شود که گوئی آن را در شب قرائت کرده است» [۷۰]. و نیز اوصدر مورد شفاعت قرآن برای همنشین خود در روز قیامت فرموده است: «و قرآن می‌گوید آن شخص را در شبانگاه از خواب منع کرده است» [۷۱].
[۶۸] ابو داود ۱۳۰۴؛ و آلبانی آن را حسن دانسته است. [۶۹] فتح الباری ۹/۴۵. [۷۰] مسلم ۷۴۷. [۷۱] احمد؛ و بیهقی در شعب الإیمان؛ هیثمی گفته است اسناد آن حسن می‌باشد، فیض القدیر، ۴/۲۵۲؛ و آلبانی آن را صحیح دانسته است، صحیح الجامع ۱۷۷۶، و تخریج المشکاة ۱۹۶۳؛ و نگاه شود به: رهبان اللیل، ۱/۱۶۹.