مسئله صد و بیست و دوم: دوستی و محبت کافران
کفر و کافران را دوست می‌داشتند.
شرح:
از جمله مسائل جاهلی این بود که آن‌ها کفر و کافر را دوست داشتند همانگونه که خداوند متعال از بنی اسرائیل نقل می‌کند که آن‌ها کافران را به دوستی گرفته بودند. ﴿تَرَىٰ كَثِيرٗا مِّنۡهُمۡ يَتَوَلَّوۡنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ﴾[المائدة: ۸۰].
«بیشتر آن‌ها را که می‌بینی کافران را دوست دارند».
در حالی که خداوند دوستی کافران را حرام کرده است: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ ٱلۡيَهُودَ وَٱلنَّصَٰرَىٰٓ أَوۡلِيَآءَۘ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلِيَآءُ بَعۡضٖۚ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمۡ فَإِنَّهُۥ مِنۡهُمۡ﴾[المائدة: ۵۱].
«ای مؤمنان یهود و نصاری را به دوستی مگیرید بعضی از آن‌ها دوستان بعضی دیگرند هرکس از شما آن‌ها را به دوستی بگیرد به درستی که او از آنهاست». خداوند مسلمانان را از انجام کار یهود و نصاری که دوستی و محبت کافران بوده نهی کرده است و می‌فرماید: ﴿لَّا يَتَّخِذِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۖ وَمَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ فَلَيۡسَ مِنَ ٱللَّهِ فِي شَيۡءٍ إِلَّآ أَن تَتَّقُواْ مِنۡهُمۡ تُقَىٰةٗ﴾[آل‌عمران: ۲۸].
«مؤمنان نباید به غیر از مؤمنان، کافران را به دوستی بگیرند، هرکس چنین کاری کند از عهد خدا خارج گشته است مگر به قصد حذر از آن‌ها این کار را انجام دهد».
در این مسئله امر بسیار واضح است؛ دشمنی کافران و برائت و بیزاری از دینشان واجب است، ولاء و براء یعنی محبت و دوستی مؤمنان و بغض و عداوت کافران از بزرگترین واجبات دینی است.