شرح مسائل الجاهلیة

مسائل صد و بیست و سوم، صد و بیست و چهارم، صد و بیست و پنجم، صد و بیست و ششم، صد و بیست و هفتم و صد و بیست و هشتم: اعتماد کردن بر خرافات

منظور: ‏العِيَافَةُ، والطَّرقُ، والطِّيرَةُ، والكَهَانَةُ، والتَّحَاكُمُ إلى الطَّاغوتِ، وكراهَةُ التَّزويجِ بينَ العيدينِ‏ می‌باشد.

شرح:

العِیافَةُ همانند الطِّیرَةُ می‌باشد و آن به معنی فال گرفتن با پرندگان است. اهل جاهلیت آن‌ها را به فال بد می‌گفتند هنگامی که آن‌ها بر شکلی که مورد پسندشان نبود می‌دیدند از قصد و تصمیم خویش بر می‌گشتند چنانکه سفری را به خاطر آن لغو می‌کردند.

خداوند متعال به ما دستور داده است که تنها بر او توکل کنیم و مصلحت انسان در هر چه است به آن اقدام کند و هر چیزی انجامش را مشکل دانست یا اینکه در انجام آن دچار تردد بود نماز استخاره بخواند و بعد از اتمام نماز از خداوند بخواهد که او را به راه درست هدایت کند و همچنین بر چنان موردی با اهل علم و اهل خبره مشورت کند.

والطَّرقُ: به معنی خط است و آن خط کشیدن بر زمین می‌باشد. این کار را جادوگران انجام می‌دادند. در زمین خطوطی را می‌کشیدند و می‌گفتند: به زودی این یکی حاصل می‌شود، و این دیگری نیز بوجود می‌آید این کار جزو افعال جاهلیت بود چون این کارها را کسانی انجام می‌دادند که مدعی علم غیب بودند که غیر از خدا هیچ‌کس از آن مطلع نیست و آن تنها دروغ و تخمین می‌باشد ولی گاهاً چیزی را می‌گفتند به وجود می‌آمد و ایجاد آن نیز به خاطر امتحان مردم و استدراج بود، بر مسلمان واجب است که از این نوع کارها و انجام دهندگانش دوری جوید.

التَّحَاكُمُ إلى الطَّاغوتِ: منظور از آن این است که غیر از کتاب خدا و سنت رسولش را بر خود حاکم قرار می‌دادند. که قوانین وضعی و قراردادی بشر، آداب و رسوم جاری، سنت‌های قبیلوی، علم کلام و قواعد منطقی همگی از آن جمله می‌باشند.

در جاهلیت طاغوت را حاکم قرار می‌دادند، طاغوت از طغیان گرفته شده و به معنی از حد گذشتن است و در اینجا مقصود حکم کردن به غیر آن چیزی است که خداوند نازل فرموده است.

بر مسلمانان واجب است که کتاب خدا و سنت رسولش را بر خود حاکم کنند. چنانکه می‌فرماید: ﴿فَإِن تَنَٰزَعۡتُمۡ فِي شَيۡءٖ فَرُدُّوهُ إِلَى ٱللَّهِ وَٱلرَّسُولِ إِن كُنتُمۡ تُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ﴾[النساء: ۵۹].

«اگر در چیزی منازعه کردید آن را به خدا و رسولش بازگردانید در صورتی که به خدا و روز آخرت ایمان دارید».

وكراهَةُ التَّزويجِ بينَ العيدينِ‏: منظور از دو عید، عید رمضان و قربان می‌باشد. آن‌ها ازدواج را بین آن دو عید به فال بد می‌گرفتند و آن را نوعی شومیت می‌دانستند و این کار نوعی طیره است.

خداوند متعال ازدواج را در همه اوقات به جز در حالت احرام حج و عمره تشریع نموده است و روزگار در موفقیت ازدواج و یا به هم خوردن آن نقشی ندارد بلکه آن‌ها به دست خداوند متعال است. والله اعلم.

وصلى الله على محمد وعلی آله وصحبه أجمعين(إسلام آباد)