قاعده‌ی چهاردهم: «اسماء الهی همگی اسماء عَلَم (خاص) هستند و اوصاف مدح و ثنایی هستند که بر معانیشان دلالت دارند».
یعنی: همانگونه که معتزله باور دارند؛ اسماء الهی، اسماء خاصی نیستند که بر هیچ معنایی دلالت نکنند، زیرا معتزله اگرچه اسماء الهی را ثابت می‌دانند، اما آنها را دربردارنده‌ی هیچ نوع صفتی نمی‌دانند، عدّه‌ای از آنان اسمایی چون: علیم، قدیر، سمیع و بصیر را اسم خاص می‌دانند که بر هیچ صفتی دلالت نمی‌کنند، یعنی در حقیقت آنان الله سبحانه و تعالی را قدیری بدون قدرت، سمیعی بدون سمع و بصیری بدون بصر می‌دانند [۲۳۱].
[۲۳۱] الرسالة التدمریة: ۱۳.