قاعده‌ی نوزدهم: ایمان به اسماء و صفات و احکام آنها واجب است.
یکی از قواعد مورد اتفاق میان ائمه و سلف امت، که کتاب و سنّت نیز بر آن دلالت دارد، این است که ایمان به اسماء و صفات و احکام آنها واجب و ضروری است، به عنوان مثال: آنان ایمان دارند که الله أ«رحمن و رحیم» است، یعنی او دارای رحمت واسعه و بزرگی است [که همه کس و همه چیز را شامل شده است]، از این رو می‌توان گفت تمام نعماتش از نشانه‌های رحمت اویند. و درباره‌ی سایر اسماء نیز می‌توان همینگونه عمل کرد، به عنوان مثال: «علیم» به ذاتی گفته می‌شود که همه چیز و همه کس به وسیلهی او معلوم می‌شود، یا «قدیر»: قادر و توانایی است که بر همه چیز تواناست، بنابراین هرکس پاره‌ای از صفات یا اسماء یا احکامی را که الله تعالی برای خود ثابت دانسته است نفی و دسته‌ی دیگر را ثابت بداند، علاوه بر مخالفت با نقل و عقل، کار متناقض و باطلی را انجام داده‌است» [۲۳۷].
[۲۳۷] القواعد الحسان، ص ۱۱۰، الفتاوی السعدیة، ص ۱۱.