شیعه می‌گویند
که هر که با اهل بیت محبت ندارد او اجر رسالت ادا نکرده و محبت اهل بیت این را گویند که تا قیام قیامت در هر زمانی یکی را از اهل بیت پادشاه یا امام خود دانند و امام دوازدهم را غائب یقین کنند و هر امام را در هر صف مساوی و مماثل رسول خدا جو افضل از سائر انبیا†اعتقاد کنند. معاذالله.
آن حضرت جرا طلب کار اجر رسالت گفتن تهمتی است نهایت ناپاک و توهینی است بسیار خطرناک. از زمانه‌ی سابق تا امروز احدی از کافران هم جرات این امر نکرده که آن جناب جرا طلبکار اجر رسالت گوید و بر دامن مقدس ایشان لوث دنیا ثابت کند. درین تامل صادق باید کرد که چه قدر اهانت شأن رسالت می‌کنند بلکه رسالت را مشکوک می‌سازند.
تنبیه سوم
از تعلیماتی که این آیه کریمه میدهد صرف دو تعلیم این‌جا نگاشته می‌شود:
۱) بچیزهائی که ذریعه تقرب الی الله است یعنی ایمان و اعمال صالحه محبت و مودت پیدا کنید. محبت ایمان اصل است چون اصل قائم می‌شود شاخهای او خود بخود می‌روید و سرسبزی و شادابی آن‌ها آناً فآناً ترقی می‌کند. حصول لذت در عبادات چنان که در وصال محبوب می‌باشد و حصول یسر در ادای آن و اقامت و ادامت بر آن و نفرت از معاصی و مناهی ثمرات همین محبت‌اند. کسی را که خداوند کریم کارساز محبت ایمان عطا فرمود او را انعامی عظیم عطا شد که فوق همه انعامهاست. همین اوج کمال است که به خصوصیت و اهتمام برای صحابه کرام در کلام ملک علام بیان فرموده شده، قوله تعالی: ﴿ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ فِيكُمۡ رَسُولَ ٱللَّهِۚ لَوۡ يُطِيعُكُمۡ فِي كَثِيرٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡرِ لَعَنِتُّمۡ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ حَبَّبَ إِلَيۡكُمُ ٱلۡإِيمَٰنَ وَزَيَّنَهُۥ فِي قُلُوبِكُمۡ وَكَرَّهَ إِلَيۡكُمُ ٱلۡكُفۡرَ وَٱلۡفُسُوقَ وَٱلۡعِصۡيَانَۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلرَّٰشِدُونَ ٧ فَضۡلٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَنِعۡمَةٗۚ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٞ ٨ ﴾[الحجرات: ۷- ۸] [۱۱۷]. و دعای نبوی است که «اللهم إنی أسألک حبک وحب من یحبک والعمل الذی یبلغنی حبک» [۱۱۸]. بالجمله، محبت و مودت مقربات بارگاه الهی از اهم مهام و اعظم مقاصد دین اسلام است.
۲) عالمان دین نائبان سیدالمرسلین جرا باید که اجرت وعظ و تبلیغ از مخلوق نخواهند و این کار را خالصاً و مخلصاً لوجه الله الکریم انجام دهند و ﴿ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ١٠٩ ﴾[الشعراء: ۱۰۹] جاگیر خود دانند. بحمد الله گروه باشکوه اهل سنت از چنین علمای ربانیین گاهی خالی نمانده و حق اینست که قیام زمین و آسمان ببرکت وجود شریف همین عالمان حقانی است.
حضرت عارف جامی در کتاب مستطاب خود تحفة الأحرار حکایتی بس زیبا از یکی از علمای ربانیین آورده که با تفسیر این آیت مناسبت تمام دارد لهذا آن حکایت را خاتمه این تفسیر می‌سازم.
عالمی از چاه ضلالت برون
در رهی افتاد بچاهی درون
هیچ بدو دست نداشت براه
ماند دران راه چو یوسف بچاه
سایه صفت در تگِ چاه آرمید
سایه شخصی بسر چاه دید
نعره بر آورد که ای ره نورد
از ره احسان و مروت مگرد
پای مروت به سر چاه نه
دست بافتاده‌ی از راه ده
راه رو آمد به سر چاه و
گفت دست بده ای به غم وآه جفت
گفت نخست از کرم عام خویش
گو خبری از لقب و نام خویش
گفت که شاگرد کمین توام
در ره دین خاک نشین توام
گفت که حاشا که ازین چاه پست
در زنم امروز بدست تو دست
من که به تعلیم میان بسته ام
از غرض سود و زیان رسته ام
کوششم از راه خداوندی است
خاص پی فضل خداوند است
کی به جزای دگر آلایمش
وز غرض آلودگی افزایمش
در تگ این چاه نشینم اسیر
تا شودم بی‌غرضی دستگیر
پایه‌ی علم چو بلند اوفتاد
هر چه حز آنم نه پسند اوفتاد
همت جامی که بلندی گرفت
از شرف علم پسندی گرفت
تفسیر آیه مودة فی القربی ختم شد. الحمدلله.
[۱۱۷] ترجمه: بدانید که میان شما رسول خدا موجودست اگر او بر هر قول شما عمل کند در مشقت خواهید افتاد (زیراکه شما از خطا وزلت معصوم نیستید) ولیکن الله ایمان را محبوب شما گردانیده و آن را در دلهای شما زینت داده از کفر و فسق و جمیع معاصی نفرت شما را عطا کرده، ایشانند راه یافتگان از فضل خدا وانعام او والله علیم و حکیم است. این آیت نیز در فضائل صحابه بی‌نظیرست و بنابر مذهب شیعه حضرت علی مصداق این آیت نتوانند شد زیراکه این آیت در حق غیر معصومین است و ایشان بزعم باطل خود حضرت علی را معصوم میدانند. [۱۱۸] ترجمه: ای الله، سوال میکنم از تو محبت تو و محبت محبان تو و محبت کاریکه مرا تا محبت تو رساند. این حدیث در جامع ترمذی و مستدرک حاکم است.