باب (۳۴): درباره‌ی این آیه که الله ﻷ می‌فرماید: ﴿أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ فَلَا يَأۡمَنُ مَكۡرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ ٩٩﴾ [۱۷۸][الأعراف: ۹۹]. «آیا آنها خود را از مکر الهى در امان مىدانند؟! در حالى که جز زیانکاران، خود را از مکر (و مجازات) خدا ایمن نمىدانند»
و می‌فرماید: ﴿قَالَ وَمَن يَقۡنَطُ مِن رَّحۡمَةِ رَبِّهِۦٓ إِلَّا ٱلضَّآلُّونَ ٥٦﴾[الحجر: ۵۶]. «(ابراهیم) گفت: کسی جز گمراهان از رحمت پروردگارش ناامید نمی‌شود».
از ابن عباس بروایت است که از رسول الله صدرباره‌ی گناهان کبیره پرسیدند؛ فرمود: «الشِّرك بِالله واليَأسُ مِن رَوحِ الله والأمن مِن مَكرِ الله»؛ [۱۷۹]یعنی: «(گناهان کبیره، عبارتند از:) شرک ورزیدن به الله، و ناامیدی از رحمتش، و غفلت و احساس امنیت از مجازات الهی».
از ابن‌مسعود سنیز روایت است که فرمود: «بزرگ‌ترین گناهان کبیره عبارتند از: شرک ورزیدن به الله، غفلت و احساس امنیت از مجازات الله، و ناامیدی از رحمت الله». [روایت عبدالرزاق] [۱۸۰]
[۱۷۸] اعراف/۹۹؛ یعنی: «آیا از عذاب الهی در امانند؟ تنها زیانکاران از عذاب الهی (غافلند و) احساس امنیت می‌کنند». [۱۷۹] روایت بزار در کشف الاستار، ش: ۱۰۶؛ ابن‌کثیر/گوید: سندش خالی از اشکال نیست؛ و غالباً موقوف، یعنی سخن ابن‌عباسبمی‌باشد و روایتی به همین مضمون از ابن مسعود سنیز نقل شده است. [۱۸۰] المصنف، ش: ۱۹۷۰۱. ابن‌کثیر/بر صحت سندش و اتصال آن به ابن‌مسعود ستاکید کرده است.