باب (۴۶): حکم استفاده از نام‌ها و عناوینی چون: قاضی‌القضاۀ [، شاهنشاه] و امثال آن
در صحیح [بخاری و مسلم] [۲۲۸]آمده است که ابوهریره سمی‌گوید: رسول‌اللهصفرمود: «إنَّ أخنَعَ إسم عند الله رجُل تُسمّي مَلِك الأملاك، لا مالك إلا الله».یعنی: «زشت‌ترین و حقیرترین نام در نزد الله، آن است که کسی خود را شاهنشاه بنامد؛ در حالی که مالک مطلق و شاهنشاه، فقط الله متعال است».
سفیان/گوید: مانند شاهنشاه.
و در روایتی آمده است که فرمود: «أَغْيَظُ رَجُلٍ عَلَى اللهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، وَأَخْبَثُهُ»؛ [۲۲۹]یعنی: «مبغوض‌ترین و فرومایه‌ترین فرد در نزد الله در روز قیامت، کسی است که شاهنشاه نامیده شود».
[۲۲۸] ر.ک: صحیح بخاری، ش: ۶۲۰۵، ۶۲۰۶؛ و صحیح مسلم، ش: ۲۱۴۳. [۲۲۹] صحیح مسلم، ش:۲۱۴۳؛ سنن الترمذي، ش:۲۸۳۷؛ و سنن أبی داود، ش:۴۹۶۱