خلاصه‌ی آنچه در این باب بیان شد:
۱- نهی از ناسزا گفتن به زمانه یا روزگار.
۲- دشنام دادن به زمانه را ناسزاگویی به الله ﻷ نامید.
۳- دقت در این مطلب که فرمود: «من زمانه هستم». [۲۲۷]
۴- گاهی انسان بدون قصد قلبی یا بدون اینکه متوجه باشد، به الله ناسزا می‌گوید.
***
[۲۲۷] یعنی باید دقت داشت که الله ﻷ ، مدبر و گرداننده‌ی روزگار است، نه خودِ زمانه.