خلاصه‌ی آنچه در این باب بیان شد:
۱- اثبات نامهای الله. [۲۴۲]
۲- نامهای الله، موصوف به حسنی هستند. [۲۴۳]
۳- دستور به اینکه الله را با این نام‌ها بخوانیم. [۲۴۴]
۴- کنار نهادن [راهِ] جاهلان منحرف و ملحدی که در نامهای الله، دچار انحراف شده‌اند.
۵- شرح و توضیح مفهوم الحاد در نامهای الله. [۲۴۵]
۶- وعید به کسی که در نامهای الله، الحاد بورزد یا کج‌روی کند.
[۲۴۲] یعنی الله متعال، دارای نام‌هایی است. [۲۴۳] یعنی در کمال نیکی و زیبایی؛ به عبارت دیگر: برترین نام‌ها هستند. [۲۴۴] خواندن یا دعا کردن، بر دو نوع است: دعای مسألت (=درخواست)، و دعای عبادت. [۲۴۵] الحاد در نامهای الله یا انحراف در این زمینه بر چند گونه است: • انکار اسم یا صفتی که ثابت شده است. • اثبات نام یا صفتی برای الله که ثابت نشده است. • تشبیه خالق به مخلوق، یا بر عکس؛ بر اساس تشابه لفظی. مثلا گفته شود: الله، سمیع و شنواست؛ و انسان هم سمیع و شنواست؛ آن‌گاه از این اشتراک لفظی، چنین نتیجه‌گیری گردد که نعوذ بالله، الله متعال و انسان، در شنوایی، شبیه یکدیگرند! در صورتی که صفات ثابت برای الله، بر مفاهیمی دلالت دارند که شایسته‌ی الله ﻷ می‌باشد؛ و در رابطه با مخلوق به‌گونه‌ای است که شایسته‌ی مخلوق است. • از نامهای الله، اسم‌هایی برای بت‌ها ساخته شود؛ مانند اسمِ لات که از اسم «اله» ساخته‌اند.