باب (۴۱): [درباره‌ی انکار نعمت پروردگار]

الله متعال می‌فرماید: ﴿يَعۡرِفُونَ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ ثُمَّ يُنكِرُونَهَا وَأَكۡثَرُهُمُ ٱلۡكَٰفِرُونَ ٨٣﴾[النحل: ۸۳]. «نعمت الله را می‌شناسند و سپس انکارش می‌کنند و بیشترشان کافرند».

مجاهد/در تفسیر این آیه فرموده است: «معنایش این است که کسی بگوید: این، ثروت من است که از پدرانم به ارث برده‏ام».

عون بن عبدالله/می‌گوید: «مثلاً می‌گویند: اگر فلانی نبود، این‌طور نمی‌شد».

ابن قتیبه/می‌گوید: «(مصداقش، سخن کسانی است که) می‌گویند: این نعمت به سفارش و شفاعت معبودانمان، به ما رسید».

ابوالعباس ابن تیمیه/درباره‌ی حدیث زید بن خالد سکه پیشتر گذشت، [۲۰۶] می‌گوید: «در قرآن و سنت، نصوص فراوانی وجود دارد که در آنها الله متعال، کسانی را که نعمت‌هایش را به دیگران نسبت می‌دهند و بدین‌صورت شرک می‌ورزند، نکوهش فرموده است».

برخی از سلف صالح گفته‌اند: «(نمونه‌اش، سخن کسانی است که به ساحل می‌رسند و) می‌گویند: "هوا خوب بود و ناخدا مهارت داشت"» [۲۰۷]و سخنانی از این قبیل که بر سر زبان‌ها جاری است.

[۲۰۶] این حدیث، پیشتر در باب (۳۰) آمده است. [۲۰۷] و بدین‌سان الله ﻷ را از یاد می‌برند؛ در حالی که الله متعال، آنان را به سلامت به ساحل رسانده است!