باب (۲۹): درباره‌ی فراگیری نجوم یا دانش ستاره‌شناسی
بخاری/در صحیح خود، از قتاده نقل کرده که الله متعال، ستاره‌ها را برای سه هدف آفریده است: زینت آسمان باشند؛ برای رجم شیاطین؛ و به عنوان نشانه‌هایی برای ره‌یابی و پیدا کردن راه. [۱۵۳]و اگر کسی بخواهد از آنها استفاده‌ی دیگری ببرد، مرتکب اشتباه شده، تلاشش بیهوده است و به خود زحمت چیزی را داده که بدان آگاهی ندارد.
قتاده فراگیری منزلگاه‌های ماه را مکروه دانسته و ابن‌عیینه نیز آن را جایز ندانسته است؛ این را حرب [یکی از اصحاب امام احمد بن حنبل/]از آنها نقل کرده است. احمد و اسحاق [بن راهَوَیه] این را جایز دانسته‌اند.
و از ابوموسی سروایت است که رسول الله صفرمود: «ثَلاثَةٌ لَا يَدْخُلُونَ الجَنَّةَ: مُدْمِنُ الخَمْرِ وقاطِعُ الرَّحِمِ ومُصَدِّقٌ بالسِّحْرِ». [روایت احمد و ابن‌حبان] [۱۵۴]یعنی: «سه نفر وارد بهشت نمی‌شوند: معتاد به شراب؛ کسی که رابطه‌ی خویشاوندی را قطع نماید؛ و آن‌که سحر و جادو را تصدیق کند». [۱۵۵]
[۱۵۳] در آیه‌ی ۵ سوره‌ی مُلک به دو مورد نخست؛ و در آیه‌ی ۱۶ سوره‌ی نحل به مورد سوم، تصریح شده است. [۱۵۴] آلبانی/گوید: ضعيف است؛ ر.ک: ضعيف الجامع، ش: ۲۵۹۸. [۱۵۵] شاهدِ این باب، همین‌جاست؛ زیرا فراگیریِ علم نجوم، نوعی سحر و جادوست.