خلاصه‌ی آنچه در این باب بیان شد:
۱- نهی از گفتنِ بنده و کنیز [به خدمت‌کاران]؛
۲- غلام یا خدمت‌کار نیز به صاحب [یا صاحب‌کارش] نگوید: ارباب؛ و همین‌طور به او گفته نشود: به اربابت غذا بده. [۲۵۲]
۳- صاحب‌کاران، خدمه و زیردستان خود را با الفاظی چون: پسرم! یا دخترم! صدا بزنند.
۴- هر خدمت‌کاری به صاحب‌کار خود بگوید: آقای من!
۵- توجه به توحید، حتی در قالب واژه‌ها و نحوه‌ی سخن گفتن و استفاده از کلمات.
***
[۲۵۲] اگرچه این حکم، نیاز به تفصیل بیشتری دارد، اما این نهی، به منظور حمایت از توحید و جلوگیری از هرگونه‌ی شائبه‌ی شرک است.