باب (۲۴): آنچه درباره‌ی سحر و جادو آمده است

الله متعال می‌فرماید: ﴿وَلَقَدۡ عَلِمُواْ لَمَنِ ٱشۡتَرَىٰهُ مَا لَهُۥ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ مِنۡ خَلَٰقٖ﴾[البقرة: ۱۰۲]. «و به‌قطع می‏دانستند که هرکس خریدار چنین کالایی (= سحر) باشد، هیچ بهره‌ای در آخرت نخواهد داشت».

و می‌فرماید: ﴿يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡجِبۡتِ وَٱلطَّٰغُوتِ﴾[النساء: ۵۱]. «به جبت و طاغوت، یعنی به شرک و خرافات و معبودان باطل گرایش دارند».

عمر س«جبت»را سحر، و «طاغوت»را شیطان معنی کرده ‌است.

جابر سمی‌گوید: «طواغيت»به غیب‌گویانی گفته شود که شیطان نزدشان می‌رفت و در هر منطقه، یکی وجود داشت.

وعن أَبي هريرةَ سعَنِ النَّبِيِّصقَالَ: «اجْتَنِبُوا السَّبْعَ المُوبِقَاتِ»؛ قالُوا: يَا رَسُولَ اللهِ، وَمَا هُنَّ؟ قَالَ: «الشِّرْكُ باللهِ، والسِّحْرُ، وَقَتْلُ النَّفْسِ الَّتِي حَرَّمَ اللهُ إِلاَّ بالحَقِّ، وأكلُ الرِّبَا، وأكْلُ مَالِ اليَتِيمِ، والتَّوَلِّي يَوْمَ الزَّحْفِ، وقَذْفُ المُحْصَنَاتِ المُؤْمِنَاتِ الغَافِلاَتِ».[متفقٌ علیه] [۱۱۹]

ترجمه: ابوهریره سمی‌گوید: پیامبرصفرمود: «از هفت گناه مُهلک بپرهیزید»؛ گفتند: ای رسول‌خدا! آنها چه گناهانی هستند؟ فرمود: «شرک به الله، سحر و جادوگری، قتل نفسی که الله کُشتنش را حرام کرده است؛ مگر به‌حق، [۱۲۰]رباخواری، خوردن مالِ یتیم، فرار کردن از میدان نبرد در هنگام رویارویی با دشمن، و تهمت زنا به زنان پاک‌دامن و مومن و بی‌خبر از گناه».

جندب ساز رسول الله صنقل کرده است که: «حَدُّ السَّاحِرِ ضَرْبَةٌ بِالسَّيْفِ»؛ [۱۲۱]یعنی: «مجازات ساحر، این است که با ضربه‌ی شمشمیر کشته شود». [ترمذی، این حدیث را نقل کرده و گفته: صحیح، این است که این روایت، موقوف می‌باشد.] [۱۲۲]

و در صحیح بخاری [۱۲۳]از بجاله بن عبده روایت است که عمر بن خطاب سطی نامه‌ای دستور داد که هر مرد و زنِ جادوگری را بکُشید؛ و ما سه جادوگر را کشتیم.

و از حفصه لروایت است که دستور به قتل کنیزی داد که او را سحر کرده بود. و نیز در روایت صحیحی از جندب س.

امام احمد/می‌گوید: از سه نفر از اصحاب پیامبر صروایت است که چنین فتوا داده‌اند.

[۱۱۹] صحیح بخاری، ش: ۲۷۶۶؛ و صحیح مسلم، ش:۸۹. [۱۲۰] یعنی: در مواردی که اسلام جایز قرار داده است. [۱۲۱] سنن ترمذی، ش: ۱۴۶۰ [۱۲۲] یعنی سخن خودِ جندب سمی‌باشد، نه فرموده‌ی پیامبرص. موقوف، خبری است که به صحابی برسد؛ اما مرفوع، حدیثی است که در قالب گفتار، کردار یا تأیید و تقریر، به پیامبرصنسبت داده شود؛ و خود، انواع و اقسامی دارد. [۱۲۳] صحيح بخاري، ش:۳۱۵۶؛ در این روایت، ذکری از قتل سه جادوگر به میان نیامده است.