دوست داری در قیامت در کاروان امام حسین باشی

درود شيعه بر پیامبر صلی الله علیه وسلم، درودی ناقص است.

یکی از مخالفت‌های صریح شیعه با کلام خداوند، نوع درود فرستادن آن‌هاست. اغلب علما و عوام آن‌ها به این شکل بر پیامبر  ج درود می‌فرستند: «صلی الله علیه وآله» و به اندازه‌ی سر انگشتی از آن عدول نمی‌کنند، حتی پا را از این نیز فراتر نهاده‌اند و بر کیفیت درود اهل سنت که اغلب با صیغه‌ی «صلی الله علیه و سلم» است، ایراد گرفته‌اند و می‌گویند: این نوع درود فرستادن اشتباه و دم بریده است. در این مورد کلام خداوند را برای ایشان بیان می‌کنیم؛ آنجا که می‌فرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا٥٦﴾[الأحزاب: ٥٦] «بی‌گمان الله و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند؛ ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! بر او درود فرستید و سلام بگویید، سلامی نیکو».

حال بگویید درود الله و فرشتگانش دم بریده است یا درود عوام شیعه؟! پس مشخص شد که نوع درود فرستادن اهل سنت با این آیه کاملا مطابقت دارد.

اما درود شیعه (صلی الله علیه وآله)، بدون ذکر سلام است و بیانگر مخالفت آن‌ها و عدم سلام آن‌ها بر پیامبر است، درحالی‌که خداوند متعال در این آیه با روشنی تمام به آن توصیه کرده است و فرموده است: ﴿وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا﴾.

همچنین اهل سنت در نمازهای پنجگانه‌ی خود بر پیامبر  ج و آل ایشان درود می‌فرستند و هنگام ذکر و یاد پیامبر  ج نیز به کثرت بر ایشان و آل ایشان درود می‌فرستند و باور ندارند که آنکه با این صیغه (صلی الله علیه وسلم) بر ایشان درود فرستد، درودش دم بریده است.

مثال‌های زیاد و صریحی از مخالفت‌های کتب شیعه با قرآن کریم وجود دارد. کتاب‌هایی که مملو از روایت‌های دروغین و بهتان است؛ ما به ذکر مهم‌ترین و اساسی‌ترین باورهای آن‌ها پرداختیم و از ذکر بسیاری از فروعی که حصر و شمارش آن‌ها واقعا دشوار است، صرف نظر می‌کنیم، پاک و منزه است خداوند داننده‌ی غیب‌ها که در مورد این منحرفان می‌فرماید: ﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ٧﴾[آل عمران: ٧] «او کسی است که کتاب (قرآن) را بر تو نازل کرد. بخشی از آن، آیات محکم (صریح و روشن) است که آن‌ها اساس کتاب است و (بخش) دیگر «متشابهات» است (آن آیاتی که در نگاه اول معانی و احتمالات مختلفی دارد و قابل تأویل است، ولی با رجوع به آیات محکم، تفسیر و معنای آن‌ها روشن می‌گردد). اما کسانی‌که در دل‌های‌شان کجی و انحراف است، برای فتنه‌جویی (و گمراه کردن مردم) و بخاطر تأویل آن (به دلخواه خود) از متشابه آن پیروی می‌کنند و درحالی‌که تأویل آن را جز الله نمی‌داند و راسخان در علم می‌گویند: ما به همه‌ی آن (چه محکم و چه متشابه) ایمان آوردیم، همه از طرف پروردگار ماست و جز خردمندان متذکر نمی‌شوند».