تضعیف قوی‌ترین سند دوازده امامی‌ها!!
مسلما تأکید و تمرکز بر روی قوی‌ترین سند دوازده امامی‌ها اهمیت بسیاری دارد، زیرا با تضعیف و اسقاط قوی‌ترین سند آن‌ها، اسانیدی که از قوت کمتری برخوردارند، به خودی خود و به ناچار تضعیف می‌شوند؛ حال قوی‌ترین سند نزد دوازده امامی‌های کدام است؟
علی بن ابراهیم از پدرش – ابراهیم بن هاشم – از ابن ابی عمیر از هشام بن سالم از زراره از صادق.
به ظاهر سند آن صحیح است، اما لازم است قبل از تضعیف سند، به بیان ایراد موجود در آن بپردازیم: نقطه‌ی ضعف این سند، ابراهیم بن هاشم است، زیرا هیچیک از علمای متقدم علم رجال، وی را توثیق نکرده‌اند، نه کشی، نه طوسی، نه نجاشی و نه حلی، اما هنگام تقسیم حدیث، علمای آن‌ها مجبور شدند که وی را توثیق کنند؛ علاوه بر این، مبنای توثیق ابراهیم بن هاشم، سخنی است که پسرش در مقدمه‌ی تفسیر قمی گفته است، آنجا که در جزء ١، صفحه‌ی ٤ می‌گوید: «ما اخبار و اقوالی را نقل می‌کنیم که به ما رسیده است و مشایخ و ثقات ما از کسانی نقل کرده‌اند که خدای تعالی اطاعت آنان را بر ما فرض نموده و ولایت آن‌ها را واجب کرده است و هیچ عملی جز با پیروی از آن‌ها پذیرفته نمی‌شود».
همچنین انتساب این کلام به ابراهیم بن هاشم صحیح نیست، چرا که انتساب تفسیر قمی به علی بن ابراهیم صحیح نیست، یا حداقل نسخه‌ی رایجی که امروز در میان مردم است، از علی بن ابراهیم نیست؛ پس در می‌یابیم که راوی این تفسیر ابوالفضل عباس بن محمد بن قاسم بن حمزه بن موسی بن جعفر است».
شاهرودی در "مستدرکات عمل رجال الحدیث" (٤/٣٥٧) شرح حال شماره‌ی: ٧٤٦ می‌گوید: «عباس بن محمد بن قاسم بن حمزه بن موسی بن جعفر از ابوالفضل آن را ذکر نکرده است؛ پس به این نتیجه می‌رسیم که هیچ دلیلی بر توثیق ابراهیم بن هاشم وجود ندارد، بلکه علمای متأخر آن‌ها برای نجات عقیده‌ی فاسد خود، آن را توثیق کرده‌اند.