الواحد، الاحد
خداوند متعال می‌فرماید: ﴿قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ١﴾[الإخلاص: ۱] «بگو: الله، یگانه یکتاست».
و می‌فرماید: ﴿قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ﴾[الرعد: ۱۶]. یعنی: «بگو: الله، آفریننده همه چیز است و او، یکتا و تواناست».
او، ذاتی است که در همه کمالات، یگانه و یکتاست و شریکی ندارد و بندگان باید در قلب و باور و در گفتار و عمل، او را یکی بدانند و به کمال مطلق و یگانگی او اقرار نمایند و در انواع عبادات چیزی را شریک او قرار ندهند [۱۰۵].
احدیعنی ذاتی که در هر کمالی و در شکوه و زیبایی و ستایش و حکمت و رحمت، یگانه و یکتاست. او، در صفات کمال، همانند و همتایی ندارد. او، در زنده بودن و پایداری و قدرت و دانایی و عظمت و بزرگی و زیبایی و ستایش و حکمت و رحمت خویش و در سایر صفاتش، یگانه و یکتاست. او، در هر یک از این صفات، کمال مطلق، متصف می‌باشد. یگانگی او، بیانگر این است که او (صمد)یعنی پروردگار کامل و سرور بزرگ است که در تمام امور و در رفع نیازها و دفع بلاها، بدو روی می‌شود؛ خداوندی که به همه صفات کمال، متصف می‌باشد و صفات او، در نهایت کمال قرار دارند؛ به صورتی که خلایق نمی‌توانند بخشی از این صفات را با قلب خود احاطه نمایند و زبان‌هایشان از بیان آن قاصر و ناتوان است [۱۰۶]. [۱۰۵] تفسیر علامه عبدالرحمن سعدی ۵/۶۲۰. [۱۰۶] بهجة قلوب الابرار، عبدالرحمن سعدی ۲٩۱.