مطلب چهارم: جايز نيست خداوند را با نامهاي ناپسند و يا مشعر به ذم نام نهاد
جایز نیست که بر خداوند نامهای مذمومی مانند عاجز، خائن و فقیر اطلاق نماییم. همچنین جایز نیست او را با صفاتی که مشعر به ذم هستند از قبیل مخادع (نیرنگ باز)، ماکر (حیله باز)، فاتن (افسونگر)، سخط (خشمناک) و منتقم (کینه توز) توصیف نمود. همچنین اطلاق نامهایی بر خداوند که قابلیت کمال و نقص در آنها وجود دارد از قبیل زارع (کشاورز)، ماهد (فراهم کننده)، آتی (آمدنی)، مرید (طرفدار)، متکلم (سخنگو)، فاعل (انجام دهنده)، فعال (بسیار انجام دهنده)، مبرم (محکم کننده) و مانند اینها جایز نیست.
ابن حجر می‌گوید: «دانشمندان دینی اتفاق نظر دارند که اطلاق اسم یا صفتی که موهم نقص باشد، بر خداوند جایز نیست. لذا اطلاق اسمهایی از قبیل زارع، ماهد و فالق بر خداوند جایز نیست هر چند در قرآن آمده است که: فنعم الماهدون و نحن الزارعون» [۵۴].
ما در مبحث اصل دوم از اصول مذهب اهل سنت و جماعت، بیشتر از این به شرح و بسط این موضوع خواهیم پرداخت.
[۵۴] فتح الباری (۱۱/۲۲۳). و نگا: سبل السلام (۴/۱۴۳).