مطلب دوازدهم: نام‌هايي كه با «ذو» آغاز مي‌شوند، جزو اسم‌های خداوند نيستند
نامهایی که در قرآن و سنت آمده‌اند و با «ذو» آغاز شده‌اند و آن «ذو» به سوی صفتی از صفات خداوند یا فعلی از افعال وی و یا موجودی از موجودات خداوند مضاف شده است هر چند یکی از بهترین روش‌های مدح خداوند بحساب می‌آید ولی بنا به قول راجح‌تر جزو نود و نه نام خداوند به شمار نمی‌آیند. زیرا «ذو القوة» و «ذو الرحمة» و «ذو ااكبرياء» به معنای صاحب قدرت وصاحب رحمت و صاحب کبریاء است و واژه‌ی ذو در لغت به معنای صاحب است. و این اسمها بر سه قسم‌اند:
قسم اول: آنچه که به یکی از صفات باری تعالی اضافه می‌شود که آنهم دو نوع است:
نوع اول: اینکه این صفات دارای نامهایی باشند که بر آنها دلالت نماید و نصوص دینی نیز بدان تصریح نموده باشد. و آنها عبارتند از: ذو الرحمة، ذوالقوة، ذوالجبروت، ذوالـملكوت، ذوالكبرياء، ذوالعظمة.
نامهایی که بر این صفات دلالت می‌نماید، عبارتند از: الرحمن، الرحيم، القوي، الجبار، الـملك، الكبير، العظيم.
نوع دوم: صفاتی است که دارای نامهایی در قرآن و سنت نباشد که بر آن دلالت نماید. و آنها عبارتند از: ذوالطول، ذوالفضل، ذوالجلال و الإكرام، زیرا «ذو» به هر یک از این صفات اضافه شده است. اما اسمی در قرآن و سنت برای هیچ یک از آنها نیامده است.
قسم دوم: آنچه که به یکی از افعال خداوند اضافه شده باشد که اسم واحدی است، همانند: ذو عقاب علیم.
قسم سوم: آنچه که به یکی از موجودات خداوند اضافه شده باشد، آن هم اسم واحدی است، مانند: ذو العرش.