مطلب پنجم: حقيقت و مجاز در اسم‌هاي خداوند متعال
اهل سنت و جماعت معتقدند که اسم‌هایی مانند حی، سمیع، بصیر، علیم، قدیر و ملک که بر خدا و انسان اطلاق می‌گردند، هم برای خداوند و هم برای انسان در معنای حقیقی‌شان استعمال می‌شوند. اما اختلاف این دو حقیقت با یکدیگر باعث نمی‌شود که هر یک از آنها یک حقیقت نباشد؛ زیرا حیات و قدرت و شنوایی و بینایی خدا شایسته‌ی جلال و جمال و کمال و صفات خداوند است، همانگونه که ویژگیهای انسان هم شایسته‌ی عجز و نقص و قصور او می‌باشد.