شیعه و اهل بیت

ائمه از پیامبران برترند:

کلینی اظهار داشته که امامت بالاتر از نبوت و رسالت و خلیل بودن است. همچنان‌که شیعه بر زبان جعفر بن محمد باقر– امام ششم شیعیان– دروغ بسته‌اند که گویا او گفت: «خداوند متعال قبل از اینکه ابراهیم را پیامبر کند وی را بنده‌ی خود قرار داد و قبل از آن که او را رسول گرداند، او را پیامبر کرد و قبل از آنکه خلیل و دوست صمیمی خود قرارش دهد، او را رسول قرار داد و قبل از آنکه امام باشد، خلیل بوده است». [۴۹]

حر عاملی [۵۰]باب مستقلی را به عنوان «ائمه‌ی دوازده‌گانه که از سایر مخلوقات و انبیاء و اوصیای گذشته و فرشتگان برترند و پیامبران از فرشتگان برترند» همراه با روایت‌های بسیاری آورده است؛ از جمله از جعفر روایت کرده که گفت: «خداوند پیامبران اولوالعزم را آفریده و آن‌ها را با علم برتری بخشیده و علمشان را به ما رسانده و ما را در علمشان بر آنان برتری داده، و به رسول خدا جچیزهایی یاد داده که به آنان یاد نداده و علم رسول الله جو علم آنان را به ما یاد داده است». [۵۱]

کلینی از ابوعبدالله، نقل کرده که گفت: «آنچه علی آورده، به آن عمل می‌کنم و از آنچه که نهی کرده، دست می‌کشم. علی فضل و برتری‌ای همچون فضل و برتری پیامبر جدارد و حضرت محمد بر تمام مخلوقات خداوند برتری دارد. پس کسی که از علی پیروی کند مانند این است که از خدا و رسولش پیروی کرده باشد و کسی که در امر کوچک یا بزرگ از او پیروی نکند، در حد شرک به خداست. امیر المؤمنین دروازه‌ی رسیدن به خداست و جز از طریق او نمی‌توان به خدا رسید و کسی که از راهی غیر از این راه وارد شود، نابود می‌شود. همین جریان برای هرکدام از ائمه نیز، ادامه دارد. خداوند آن‌ها را ستون زمین و حجت و برهان برای تمامی موجودات روی زمین قرار داده است. این امیر المؤمنین بود که می‌گفت: من تقسیم کننده‌ی بهشت و جهنم و فاروق اکبر و صاحب عصا هستم. تمامی فرشتگان و پیامبران به مانند آنچه برای محمد جاقرار کرده‌اند، برای من نیز ‌اقرار کردند و مانند پیامبر جبه من وحی می‌شود و پیامبر جادعای نزول وحی کرد و خود را پوشاند و من نیز، ادعا کردم و خود را پوشاندم. از او خواسته شد سخن بگوید؛ از من نیز خواسته شد که سخن بگویم. به من ویژگی‌هایی بخشید که هیچکس قبل از من آن‌ها را نداشته است. من آرزوها و دردها و نسب‌ها و فصل الخطاب‌ها را می‌دانم و کسی قبل از من این‌ها را نداشته است و چیزی از من پنهان نیست». [۵۲]

ابراهیم قمی -امام مفسران شیعه، کسی که درباره‌ی تفسیرش گفته شده که این تفسیر اصل و اساس تفاسیر زیادی است و در حقیقت تفسیر دو امام صادق (یعنی جعفر و باقر) است که مؤلف آن در زمان امام عسکری بوده، و پدرش که این اخبار را برای پسرش روایت کرده، یکی از اصحاب امام رضا÷ بوده است [۵۳]- زیر آیه‌ی: ﴿وَإِذۡ أَخَذَ ٱللَّهُ مِيثَٰقَ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ﴾[آل عمران: ۸۱]. می‌گوید: خداوند عهد پیامبرش، حضرت محمد جرا از پیامبران گرفت -تا آنجا که می‌گوید:- خداوند از زمان آدم تا به حال هیچ پیامبری را نفرستاده مگر اینکه علی را یاری داده باشد، و این همان فرموده‌ی خداوند است که می‌فرماید: ﴿لَتُؤۡمِنُنَّ بِهِۦ﴾[آل عمران: ۸۱]. یعنی به رسول الله ایمان بیاورید و ﴿وَلَتَنصُرُنَّهُۥۚ﴾[آل عمران: ۸۱]. منظور امیرالمؤمنین است. [۵۴]

عیاشی [۵۵]در تفسیر خود زیر این آیه آورده که خداوند هیچ پیامبر و رسولی را نفرستاده مگر اینکه نزد امیرالمؤمنین÷ جنگیده باشد. [۵۶]

تفصیل این نظریه را در کتاب «الشیعة والسنة» بنگرید. [۵۷]

پس این‌ها امامان شیعه و آنان شیعیان و پیروانشان هستند؛ کسانی که می‌پندارند که محبّان و دوستداران ائمه هستند و خود را به آنان منسوب می‌کنند و دیگر مسلمانان به خاطر دوستی شیعیان با آنان و تبعیت از آراء و افکارشان و تمسک جستن به گفتار و کردارشان و پیروی از اوامر و فتواهایشان، با شیعیان دشمنی می‌ورزند.

این مطالب گزیده‌ای از گفته‌ها و روایات و ادعاهایی بود که از عبارات و کتاب‌های خود شیعیان برداشت شده است.

به طور خلاصه، شیعه قومی هستند که ادعا می‌کنند از یازده نفر از فرزندان علیسو خود او پیروی می‌کنند و آن‌ها را مانند پیامبران و فرستادگان الهی معصوم می‌دانند. و حتی آن‌ها را از پیامبران و فرشتگان مقرب خداوند برتر می‌دانند و ادعا می‌کنند که مذهب آن‌ها بر اساس آراء و افکار آنان ایجاد شده است. البته در این پژوهش معلوم شد که گفته‌ی کسی که می‌گوید منظور از اهل بیت، اهل بیت پیامبر جاست، صحت ندارد؛ چون خود شیعیان آن را انکار می‌کنند.

اما ادعای اطاعت و پیروی شیعیان از اهل بیت علی را هم، در مباحث بعدی خواهیم دید تا خداوند حقیقت را پایدار و باطل را نابود کند هرچند که خوشایند مجرمان نباشد.

[۴۹] - اصول کافی (کتاب الحجة)، ج۱، ص۱۷۵ و مثل آن را از پدرش نقل کرده است. [۵۰] - محمد بن الحسن المشغری، عاملی، متولد ۱۰۳۲هـ در روستای مشغر از روستاهای جبل عامل به دنیا آمد. او از جمله بزرگترین علمای شیعه محسوب شده که کتاب‌های متعددی تألیف کرده است؛ از جمله‌ی آن‌ها، کتاب «وسائل الشیعة إلی تحصیل مسایل الشریعة» است که احادیث شیعه در احکام شرعی را در هفتاد کتاب جمع آوری کرده است. او در رمضان سال ۱۱۰۴ در خراسان از دنیا رفت). [۵۱] - حر عاملی، الفصول المهمة، ص۱۵۲. [۵۲] - الأصول من الکافی، ج۱، ص۱۹۶و۱۹۷. [۵۳] - سید طیب موسوی جزایری شیعی، تفسیر قمی، ص۱۵. [۵۴] - تفسیر قمی، نجف، ۱۳۸۶ هـ، ج۱، ص۱۰۶. [۵۵] - ابوالنضر محمد بن مسعود عیاشی سلمی سمرقندی، معروف به عیاشی از علمای بزرگ شیعه که در اواخر قرن سوم هجری زیسته است. نجاشی درباره‌اش گفته است: او راستگو و مورد اطمینان بود و یکی از چشمه‌های بزرگ شیعه می‌باشد. (رجال النجاشی ص۲۴۷، چاپ قم، إیران). ابن ندیم گفته است: او از فقهای شیعه‌ی امامیه و یگانه‌ی روزگار خود بود. (أعیان الشیعة ج۱ ص۵۷). تفسیر وی طبق اخبار و روایت‌های اهل بیت و ارتباط و شأن نزول آن‌ها با اهل بیت، تا حدودی شبیه تفسیر علی بن ابراهیم است. (روضات الجنات ج۶ ص۱۱۹). مفسران و عالمان تفسیر از هزار سال قبل تا به امروز-که نزدیک یازده قرن است- این تفسیر را بدون ایراد و اغماض پذیرفته‌اند. (مقدمة التفسیر، اثر محمد حسین طباطبائی). [۵۶] - تفسیر عیاشی، ج۱، ص۱۸۱. البرهان، ج۱، ص۲۹۵. الصافی، ج۱، ص۲۷۴. [۵۷] - نگاه کنید به کتاب الشیعة و السنة، چاپ ادارۀ ترجمان السنة، لاهور، ص۶۵ إلی ۷۶.