صحابه در قرآن:
در این باب می‌خواهیم اثبات کنیم که شیعه در ادعایشان مبنی بر اطاعت و پیروی از اهل بیت پیامبر جو اهل بیت علیسراست نمی‌گویند؛ چون آن‌ها از سنت و روش اهل بیت تبعیت نکرده و به رأی و نظر آنان اقتدا نکرده و از منهج آنان پیروی نکرده و از اوامر و تعلیمات آن‌ها اطاعت نمی‌کنند بلکه آشکارا در قول و عمل، مخالف آن‌ها عمل می‌کنند و با آراء آن‌ها به خصوص آرایشان درباره‌ی خلفای راشدین پیامبر جو همسران پاک و اصحاب مخلص و پارسای ایشان که حاملان و ناشران دین و اعلام کنندگان رسالت آن جناب به تمام دنیا و علَم‌داران دین الهی و اعلام کنندگان کلام الله و مبارزان راه وی و جان نثاران و بخشندگان اموال در راه رضای خدا و امیدواران به رحمت خدا و بیم دهنده‌گان از عذاب وی و شب زنده‌داران و روزه‌داران بودند، صریحاً مخالفت می‌ورزند. کسانی که خداوند در قرآن کریم درباره‌ی‌شان می‌فرماید: ﴿لَّا يَأۡتِيهِ ٱلۡبَٰطِلُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَلَا مِنۡ خَلۡفِهِۦۖ تَنزِيلٞ مِّنۡ حَكِيمٍ حَمِيدٖ٤٢﴾[فصلت: ۴۲]. «هیچ گونه باطلی، از هیچ جهتی و نظری متوجه قرآن نمی‌شود، قرآن فرو فرستاده‌ی یزدان است که با حکمت ستوده است».
درباره‌ی این اصحاب می‌فرماید: ﴿تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمۡ عَنِ ٱلۡمَضَاجِعِ يَدۡعُونَ رَبَّهُمۡ خَوۡفٗا وَطَمَعٗا وَمِمَّا رَزَقۡنَٰهُمۡ يُنفِقُونَ١٦﴾[السجدة: ۱۶]. «پهلوهایشان از بسترها دور می‌شود، پروردگار خود را با بیم و امید به فریاد می‌خوانند و از چیزهایی که به ایشان داده‌ایم، می‌بخشند».
در جای دیگری می‌فرماید: ﴿ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ١٩١﴾[آل عمران: ۱۹۱]. «کسانی که خدا را ایستاده و نشسته و افتاده بر پهلوهایشان، یاد می‌کنند و درباره‌ی آفرینش آسمان‌ها و زمین می‌اندیشند (می‌گویند:) پروردگارا، این (دستگاه شگفت کائنات) را بیهوده و عبث نیافریده‌ای؟ تو منزه و پاکی، پس ما را از عذاب آتش محفوظ دار».
اصحاب رسول خدا جرا توصیف می‌کند و می‌فرماید: ﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡۖ تَرَىٰهُمۡ رُكَّعٗا سُجَّدٗا يَبۡتَغُونَ فَضۡلٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٗاۖ سِيمَاهُمۡ فِي وُجُوهِهِم مِّنۡ أَثَرِ ٱلسُّجُودِۚ ذَٰلِكَ مَثَلُهُمۡ فِي ٱلتَّوۡرَىٰةِۚ وَمَثَلُهُمۡ فِي ٱلۡإِنجِيلِ كَزَرۡعٍ أَخۡرَجَ شَطَۡٔهُۥ فَ‍َٔازَرَهُۥ فَٱسۡتَغۡلَظَ فَٱسۡتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِۦ يُعۡجِبُ ٱلزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ ٱلۡكُفَّارَۗ وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ مِنۡهُم مَّغۡفِرَةٗ وَأَجۡرًا عَظِيمَۢا٢٩﴾[الفتح: ۲۹]. «محمد فرستاده‌ی خداست، و کسانی که با او هستند در برابر کافران تند و سرسخت، و نسبت به یکدیگر مهربان و دلسوزند. ایشان را در حال رکوع و سجود می‌بینی. آنان همواره فضل خدای را می‌جویند و رضای او را می‌طلبند. نشانه‌ی ایشان بر اثر سجده در پیشانی‌هایشان نمایان است. این، توصیف آنان در تورات است، اما توصیف ایشان در انجیل چنین است که همانند کشتزاری هستند که جوانه‌های خود را بیرون زده و آن‌ها را نیرو داده و سخت نموده و بر ساقه‌های خویش راست ایستاده‌اند به گونه‌ای که برزگران را به شگفت می‌آورند یا کافران به سبب آن خشمگین می‌گردند. خداوند به کسانی از ایشان که ایمان بیاورند و کارهای شایسته انجام دهند، آمرزش و پاداش بزرگی را وعده می‌دهد».
درباره‌ی شرکت کنندگان در غزوه‌ی تبوک می‌فرماید: ﴿لَّقَد تَّابَ ٱللَّهُ عَلَى ٱلنَّبِيِّ وَٱلۡمُهَٰجِرِينَ وَٱلۡأَنصَارِ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ ٱلۡعُسۡرَةِ مِنۢ بَعۡدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٖ مِّنۡهُمۡ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡۚ إِنَّهُۥ بِهِمۡ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ١١٧﴾[التوبة: ۱۱۷]. «خداوند توبه‌ی پیغمبر و توبه‌ی مهاجرین و انصار را پذیرفت. مهاجرین و انصاری که در روزگار سختی از پیغمبر پیروی کردند. بعد از آن که دل‌های دسته‌ای از آنان اندکی مانده بود که منحرف شود. باز هم خداوند توبه‌ی آنان را پذیرفت چرا که او بسیار رئوف و مهربان است».
همچنین درباره‌ی شرکت کنندگان در غزوه‌ی حدیبیه می‌فرماید: ﴿۞لَّقَدۡ رَضِيَ ٱللَّهُ عَنِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ إِذۡ يُبَايِعُونَكَ تَحۡتَ ٱلشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمۡ فَأَنزَلَ ٱلسَّكِينَةَ عَلَيۡهِمۡ وَأَثَٰبَهُمۡ فَتۡحٗا قَرِيبٗا١٨ وَمَغَانِمَ كَثِيرَةٗ يَأۡخُذُونَهَاۗ وَكَانَ ٱللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمٗا١٩﴾[الفتح: ۱۸-۱۹]. «خداوند از مؤمنان راضی گردید همان دم که در زیر درخت با تو بیعت کردند، خدا می‌دانست آنچه در دل‌هایشان نهفته بود، لذا اطمینان خاطری به دل‌هایشان داد، و فتح نزدیکی را پاداششان کرد. همراه با غنیمت‌های بسیاری که آن را به دست خواهند آورد. خداوند چیره‌ی شکست ناپذیر و فرزانه‌ای است که کارهایش بر اساس حکمت است».
همچنین می‌فرماید: ﴿فَٱلَّذِينَ هَاجَرُواْ وَأُخۡرِجُواْ مِن دِيَٰرِهِمۡ وَأُوذُواْ فِي سَبِيلِي وَقَٰتَلُواْ وَقُتِلُواْ لَأُكَفِّرَنَّ عَنۡهُمۡ سَئَِّاتِهِمۡ وَلَأُدۡخِلَنَّهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ ثَوَابٗا مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ عِندَهُۥ حُسۡنُ ٱلثَّوَابِ١٩٥﴾[آل عمران: ۱۹۵]. «آنان که هجرت کردند و از خانه‌های خود رانده شدند، و در راه من، اذیت شدند و جنگیدند و کشته شدند، هر آینه گناهانشان را می‌بخشم و به بهشتشان در می‌آورم که رودها در زیر آن روان است. این پاداشی از سوی خداست، و پاداش نیکو تنها نزد خداست».
به ایمان حقیقی و ثابت آن‌ها گواهی داده و می‌فرماید: ﴿وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَٰهَدُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَٱلَّذِينَ ءَاوَواْ وَّنَصَرُوٓاْ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ حَقّٗاۚ لَّهُم مَّغۡفِرَةٞ وَرِزۡقٞ كَرِيمٞ٧٤﴾[الأنفال: ۷۴]. «بی‌گمان کسانی که ایمان آورده‌اند و مهاجرت کردند و در راه خدا جهاد نمودند، و همچنین کسانی که پناه داده‌اند و یاری کرده‌اند، آنان حقیقتاً مؤمن و با ایمانند و برای آنان آمرزش و روزی شایسته است».
درباره‌ی اصحاب مهاجر و انصار می‌فرماید: ﴿وَٱلسَّٰبِقُونَ ٱلۡأَوَّلُونَ مِنَ ٱلۡمُهَٰجِرِينَ وَٱلۡأَنصَارِ وَٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُم بِإِحۡسَٰنٖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُ وَأَعَدَّ لَهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي تَحۡتَهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۚ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ١٠٠﴾[التوبة: ۱۰۰]. «پیشگامان نخستین مهاجر و انصار و کسانی که به نیکی روش آنان را در پیش گرفته‌اند و راه ایشان را به خوبی پیموده‌اند، خداوند از آنان خشنود است و ایشان هم از خدا خشنودند و خداوند برای آنان بهشت را آماده ساخته است که در زیر آن رودخانه‌ها جاری است و جاودانه در آنجا می‌مانند. این است پیروزی بزرگ و رستگاری سترگ».
همچنان‌که مهاجرین و انصار را به طور عام ذکر کرده و رستگاری و نجات را برای آن‌ها تضمین کرده و می‌فرماید: ﴿لِلۡفُقَرَآءِ ٱلۡمُهَٰجِرِينَ ٱلَّذِينَ أُخۡرِجُواْ مِن دِيَٰرِهِمۡ وَأَمۡوَٰلِهِمۡ يَبۡتَغُونَ فَضۡلٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٗا وَيَنصُرُونَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥٓۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلصَّٰدِقُونَ٨ وَٱلَّذِينَ تَبَوَّءُو ٱلدَّارَ وَٱلۡإِيمَٰنَ مِن قَبۡلِهِمۡ يُحِبُّونَ مَنۡ هَاجَرَ إِلَيۡهِمۡ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمۡ حَاجَةٗ مِّمَّآ أُوتُواْ وَيُؤۡثِرُونَ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ وَلَوۡ كَانَ بِهِمۡ خَصَاصَةٞۚ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفۡسِهِۦ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ٩﴾[الحشر: ۸-۹]. «همچنین غنائم از آنِ فقرای مهاجری است که از خانه و کاشانه و اموال خود بیرون رانده شده‌اند؛ آن کسانی که فضل خدا و خشنودی او را می‌خواهند، و خدا و پیغمبرش را یاری می‌دهند. اینان درست کردارند. و آنانی که پیش از آمدن مهاجران، خانه و کاشانه را آماده کردند و ایمان را در دل خود استوار داشتند. کسانی را دوست می‌دارند که به پیش ایشان مهاجرت کرده‌اند، و در درون احساس نیاز به چیزهایی که به مهاجران داده شده است، نمی‌کنند و ایشان را بر خود ترجیح می‌دهند، هرچند که خود سخت نیازمند باشند. کسانی که از بخل نفس خود مصون و محفوظ گردند، ایشان قطعاً رستگارند».
خداوند متعال درباره‌ی مؤمنان قبل از فتح مکه و بعد از آن که انفاق کرده‌اند، می‌فرماید: ﴿يَسۡتَوِي مِنكُم مَّنۡ أَنفَقَ مِن قَبۡلِ ٱلۡفَتۡحِ وَقَٰتَلَۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡظَمُ دَرَجَةٗ مِّنَ ٱلَّذِينَ أَنفَقُواْ مِنۢ بَعۡدُ وَقَٰتَلُواْۚ وَكُلّٗا وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡحُسۡنَىٰۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ١٠﴾[الحديد: ۱۰]. «کسانی از شما که پیش از فتح بخشیده‌اند و جنگیده‌اند، برابر و یکسان نیستند. آنان درجه و مقامشان فراتر و برتر از درجه و مقام کسانی است که بعد از فتح بذل و بخشش نموده‌اند و جنگیده‌اند، اما خداوند به همه‌ی آن‌ها، وعده‌ی پاداش نیکو می‌دهد. او آگاه از هر آن چیزی است که می‌کنید».
سپس اصحاب را همراه با پیامبر و برگزیده‌ی خود، حضرت محمد جو بدون فاصله ذکر می‌کند به گونه‌ای که آن‌ها را در یک جمله آورده و می‌فرماید: ﴿إِنَّ أَوۡلَى ٱلنَّاسِ بِإِبۡرَٰهِيمَ لَلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ وَهَٰذَا ٱلنَّبِيُّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ﴾[آل عمران: ۶۸]. «سزاوارترین مردم به ابراهیم کسانی هستند که از او پیروی نموده‌اند و نیز، این پیغمبر (محمد) و کسانی که به او ایمان آورده‌اند».
همچنین می‌فرماید: ﴿إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ﴾[المائدة: ۵۵]. «تنها خدا و پیغمبر او و مؤمنان یاور و دوست شمایند».
در جای دیگری می‌فرماید: ﴿وَقُلِ ٱعۡمَلُواْ فَسَيَرَى ٱللَّهُ عَمَلَكُمۡ وَرَسُولُهُۥ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَۖ﴾[التوبة: ۱۰۵]. «بگو: انجام دهید که به زودی خداوند و پیغمبر و مؤمنان اعمال شما را می‌بینند».
باز می‌فرماید: ﴿لَٰكِنِ ٱلرَّسُولُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ﴾[التوبة: ۸۸]. «ولی پیغمبر و مؤمنانی که با او هستند، با مال و جانشان به جهاد برخاسته‌اند».
در جایی دیگر می‌فرماید: ﴿وَلِلَّهِ ٱلۡعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِۦ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَلَٰكِنَّ ٱلۡمُنَٰفِقِينَ لَا يَعۡلَمُونَ٨﴾[المنافقون: ۸]. «عزّت و قدرت از آن خدا و فرستاده‌ی او و مؤمنان است، و لیکن منافقان نمی‌دانند».
همچنین می‌فرماید: ﴿بَلۡ ظَنَنتُمۡ أَن لَّن يَنقَلِبَ ٱلرَّسُولُ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَ إِلَىٰٓ أَهۡلِيهِمۡ﴾[الفتح: ۱۲]. «بلکه شما گمان بردید که پیغمبر و مؤمنان هرگز به سوی خانواده‌ای خویش بر نمی‌گردند».
نیز می‌فرماید: ﴿فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ﴾[الفتح: ۲۶]. «خدا اطمینان خاطری نصیب پیغمبرش و مؤمنان کرد».
خداوند مؤمنان را جزو امت محمد جو در رأس آن‌ها، اصحاب پیامبر جرا که مؤمنان اولی و حقیقی هستند، همراه پیامبر جذکر کرده و می‌فرماید: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ ٱللَّهَ يَدُ ٱللَّهِ فَوۡقَ أَيۡدِيهِمۡۚ﴾[الفتح: ۱۰]. «بی‌گمان کسانی که با تو پیمان می‌بندند، در حقیقت با خدا پیمان می‌بندند و در اصل دست خدا بالای دست آنان است».
همچنین خداوند متعال خروج پیامبر جاز مکه و هجرت ایشان را همراه خروج اصحاب و هجرت آن‌ها ذکر کرده و می‌فرماید: ﴿يُخۡرِجُونَ ٱلرَّسُولَ وَإِيَّاكُمۡ أَن تُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ رَبِّكُمۡ﴾[الممتحنة: ۱]. «پیغمبر و شما را به خاطر ایمان آوردن به خدا که پروردگارتان است، بیرون می‌رانند».
همچنین درباره‌ی یار و یاور وی در غار می‌فرماید: ﴿إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ﴾[التوبة: ۴۰]. «در این هنگام پیغمبر به رفیقش گفت: غم مخور که خدا با ماست. خداوند آرامش خود را بهره‌ی او ساخت».
درباره‌ی همسران پاک پیامبر جمی‌فرماید: ﴿ٱلنَّبِيُّ أَوۡلَىٰ بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ مِنۡ أَنفُسِهِمۡۖ وَأَزۡوَٰجُهُۥٓ أُمَّهَٰتُهُمۡۗ﴾[الأحزاب: ۶]. «پیغمبر به مؤمنان از خودشان سزاوارتر است و همسران پیامبر، مادران مؤمنان هستند».
همچنین می‌فرماید: ﴿يَٰنِسَآءَ ٱلنَّبِيِّ لَسۡتُنَّ كَأَحَدٖ مِّنَ ٱلنِّسَآءِ﴾[الأحزاب: ۳۲]. «ای همسران پیامبر، شما مثل هیچ‌یک از زنان نیستید».
و آیات فراوان دیگری که در این زمینه آمده است.
پس شیعیان را که مدعی پیروی اهل بیت و مدعی دوستداری و دنباله روی آنان هستند، ببینیم و ائمه‌ی معصوم آن‌ها– طبق گفته خودشان– می‌بینیم که درباره‌ی اصحاب رسول الله جچه می‌گویند؟ و چه اعتقادی درباره‌ی آن‌ها دارند؟
آیا اهل بیت پیامبر جاصحاب پیامبر جرا دشنام و ناسزا می‌دهند؟ اصلا آنان را تکفیر و لعن می‌کنند؟ یا با آن‌ها دوست بودند و به آن‌ها محبت می‌ورزیدند و در مشکلات کمکشان می‌کردند و با آن‌ها مشورت، و مصیبت و غم‌های خود را با آن‌ها تقسیم می‌کردند و در امور دین و دنیا با آن‌ها مشارکت می‌نمودند و در امر حکومتداری به آن‌ها خدمت می‌کردند و با امیران و سلاطین خود بیعت و در زیر پرچم آن‌ها مبارزه می‌کردند و از غنائمی که به دست می‌آمد، بهره‌ای می‌بردند. و از بین هم داماد و عروس انتخاب می‌کردند. از آن‌ها زن می‌گرفتند و به آن‌ها زن می‌دادند و فرزندانشان را به نام آن‌ها، نام‌گذاری می‌کردند و به سخن گفتن از آنان در مجالس تبرّک می‌جستند. در مسائل و مشکلات خود به آن‌ها مراجعه می‌کردند و فضائل و محاسن آن‌ها را بیان می‌نمودند و به فضل و بخشش آن‌ها و به علم علمای آن‌ها و به تقوای متّقیان آن‌ها و پاکی و زهد عموم آن‌ها اقرار می‌کردند.
با خود عهد کرده‌ایم، هر امری را که بیان می‌کنیم به کتاب‌های خود شیعیان ارجاع دهیم تا حق، آشکار و راستی، هویدا و باطل و دروغ نابود شود. فقط برای تأیید و استشهاد، نه به عنوان اصل و استدلال، امور نادری از کتاب‌های اهل سنت را آورده‌ام، و برای محکوم کردن طرف مقابل، فقط از کتاب‌ها و سخنان خودشان و از زبان کسانی که گمان می‌کنند امامان‌شان هستند در حالی که ائمه از آن‌ها بیزارند، استفاده کرده‌ایم. از قدیم گفته‌اند: سحر آن است که مسحور را نزدیک گرداند و حق آن است که منکر به آن گواهی بدهد.
هدف ما از این پژوهش، فقط اظهار این نکته است که ائمه‌ی حق و اهل بیت، نه در امور جزیی و نه در امور کلی با شیعه نیستند. تا شاید خدا به وسیله‌‌‌ی آن افرادی را هدایت کند که با دوست داشتن اهل بیت فریب خورده‌اند، به گونه‌ای که گمان کرده‌اند اصول و عقاید شیعه را ائمه‌ی اهل بیت وضع کرده و پایه‌های آن را بنا نهاده و ریشه‌های آن را محکم نموده‌اند. پس آنان را دوست دارند و با دشمنان‌شان که – به زعم‌شان- حق آن‌ها را غصب کرده و آن‌ها را از میراث پیامبر جمحروم کرده و به آن‌ها ظلم کرده‌اند، دشمنی می‌ورزند.