العواصم من القواصم

[خداوند اسلام و مسلمانان را به وسیله ابو‌بکر ساز تفرقه نجات داد]

سختی و تاریکی همانند باران باریدن گرفت، و وعده خداوند مبنی بر مرگ رسول خدا جو برپایی کامل و تامّ دین، عملی گردید؛ هرچند وفات آن حضرت مصیبتی بس بزرگ بود. پس خداوند اسلام و مسلمانان را به وسیله ابو‌بکر از پاشیدگی و چنددستگی نجات داد. در حالی که او – ابو‌بکر – هنگام مرگ رسول خدا جدر «سُنح» به سر می‌برد [۱۵].

[۱۵] حافظ ابن کثیر در کتاب البداية والنهاية اینگونه می‌نویسد: «مسلمانان نماز صبح را به امامت صدیق بر پا کرده بودند و در همین هنگام بود که دردِ رسول خدا جکاستی یافته و بیدار شده بود. پس ایشان جپرده حجره را کنار زده و در حالی که مسلمانان صف در صف پشت ابوبکر صدیق به نماز ایستاده بودند، به آنان نظری انداختند. این صحنه، رسول خدا جرا بسیار خوشحال نمود و تبسمی بر چهره مبارک ایشان نقش بست، تا جایی که مسلمانان از خوشحالی و سرور به اندیشه افتادند که نماز را ترک کرده و به سوی او بشتابند. ابوبکر نیز این گونه اندیشید که امامت را رها کرده و به صف نمازگزاران بپیوندند. اما رسول خدا جبه آنان اشاره کرد که به همان حالت باقی مانده و به نماز خود ادامه دهند و آنگاه پرده را بست. و این، آخرین عهد و دیدار با رسول خدا جبود. پس از اتمام نماز، ابوبکر بر بالین رسول خدا جحاضر شد و به عایشه گفت: می‌بینم که درد و بیماری، رسول خدا جرا رها کرده است و حال ایشان خوب است. و امروز نوبت «بنت خارجه» - یعنی یکی از دو زن ابوبکر – است که نزد او باشم؛ و این همسر او در «سُنح» یعنی در شرق مدینه منزل داشت. پس بر اسب خود سوار شده و به منزل او رفت. و در همین حین و در حالی که روز بر همه جا دامن افکنده بود، رسول خدا جوفات یافت. در نتیجه، سالم بن عبید به سوی ابوبکر رفت و او را از جریان مرگ رسول خدا جآگاه نمود. صدیق به محض شنیدن این خبر به مدینه آمد. «سُنح» منازل بنی‌حارث ابن الخزرج در بلندی‌های مدینه است که یک میل با مسجد رسول خدا جفاصله دارد. (خ)