قرائت آیه به آیه
سپس سورۀ فاتحه را میخواند، به گونهای که پس از هر آیه مکث میکرد. پس از بسم الله الرحمن الرحیم مکث میکرد. پس از ﴿الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ٢﴾نیز مکث میکرد و سپس میگفت: ﴿الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ٣﴾باز مکث میکرد و آنگاه میگفت: ﴿مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ٤﴾قرآئتش بدین صورت بود که در انتهای آیات میایستاد و آیهی قبل را به ما بعدش ملحق نمیکرد [۱۸۷]. گاهی هم ﴿مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ٤﴾را «ملك یوم الدین» میخواند [۱۸۸].
[۱۸۷] روایت ابوداود و سهمی (۶۴-۶۵) حاکم نیز آن را صحیح دانسته و ذهبی با وی موافق است. در «الإرواء» نیز تخریج شده است. ابوعمرو الدانی در «المکتفی» (۵/۲) آن را روایت نموده و گوید: «حدیث دارای طرق فراوان است که طریق یاد شده در این باب اساس میباشد» سپس میافزاید: «گروهی از ائمه سلف و قاریان گذشته قطع آیات را مستحب میدانستند اگر چه بعضی از آیات با همدیگر وابسته باشند». اما در این زمان جمهور قاریان از این سنت اعراض میکنند، چه رسد به دیگران. [۱۸۸] تمام رازی در «فوائد» و ابن ابی داود در «مصاحف» (۷/۲) و أبونعیم در «أخبار إصبهان (۱/۱۰۴) و حاکم که آن را صحیح نیز دانسته و ذهبی با وی موافق است. این قرائت (ملک) نیز مانند قرائت اول (مالک) متواتر است.