سجود
سپس پیامبرتکبیر می‌گفت و سجده کنان پایین می‌رفت [۴۱۵]. به آن شخصی که نمازش را درست نمی‌گزارد فرمود: نماز کسی کامل نیست تا اینکه: بگوید: سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ، بعد باید بایستد و سپس بگوید: الله اکبر و آن گاه به سجده رود به طوری که مفاصلش آرام و بی‌حرکت بمانند [۴۱۶]. پیامبر هر گاه می‌خواست به سجده رود، تکبیر می‌گفت و دو دست را از پهلوهایش دور نگه می‌داشت و آن گاه سجده می‌کرد [۴۱۷]. گاهی نیز چون به سجده می‌رفت دست‌ها را برمی‌افراشت [۴۱۸].
[۴۱۵] بخاری و مسلم. [۴۱۶] ابوداود و حاکم آورده‌اند. حاکم صحیحش دانسته و ذهبی با وی موافق است. [۴۱۷] ابویعلی در «مسند» (ق ۲۸۴/۲) با سند درستی (جید) روایت نموده و نیز ابن خزیمه (۱/۷۹/۲) با سند صحیح دیگری روایت کرده است. [۴۱۸] نسائی و دارقطنی و نیز مخلص در «الفوائد» (۱/۲/۲) با دو سند صحیح. افراشتن دست از ده نفر از صحابه منقول است و گروهی هم از سلف به مشروعیت آن معتقد بوده‌اند که از جمله آن‌هاست: ابن عمر، ابن عباس، حسن بصری، طاووس و پسرش عبدالله، نافع مولای ابن عمر و پسرش سالم، قاسم بن محمد، عبدالله بن دینار و عطاء. عبدالرحمن بن مهدی گفته است: این کار سنت است. احمد بن حنبل بدان عمل می‌نمود و دیدگاه مالک و شافعی نیز همین است.